Het mooiste meisje van de klas

Jarenlang al leef ik in de greep van een aantal foute overtuigingen. Eén ervan was dat mooie meisjes het gemakkelijker hebben in het leven. Vooral dan wat mannen en kansen krijgen betreft. En op de vraag of hun leven daardoor uiteindelijk ook beter zou uitdraaien dan dat van de modale vrouw, antwoordde ik vroeger steevast ja. Maar dat is nu voorgoed verleden tijd sinds ik zappend kennis maakte met het programma ‘Het mooiste meisje van de klas’ (Ned.1-TROS). De titel laat al vermoeden wat we te zien zullen krijgen en dat is: het mooiste meisje van een klas, twintig jaar later. En laat die levens nou nooit, maar dan ook nooit uitgedraaid zijn zoals iedereen het zich voorgesteld had. Want wat blijkt nu net iets te vaak om nog louter toeval te kunnen zijn? Dat de in beeld gebrachte mooiste meisjes allemaal erge dingen meemaakten. De ene vrouw is bijna blind, terwijl de andere elke dag moedig vecht tegen anorexia nervosa. Nog een andere dame kwam zo gehavend uit een auto-ongeval dat ze geen dag doorkomt zonder de hulp van een rolstoel en een vierde heeft een drugsverleden dat ferme sporen nalaat. De volgende kreeg juveniele diabetes en vandaar een zieke lever en nieren. Na een gelijktijdige nier- en levertransplantatie voelt deze vrouw zich als herboren en probeert ze de touwtjes van haar leven eindelijk in handen te krijgen. Let wel: al die meisjes kenden een heuse glorietijd waarin ze de catwalk beklommen, een filmrolletje meepikten, een beroemd vriendje hadden of de cover van een bekend of minder bekend magazine haalden. Maar op dit moment likken de vrouwen hun wonden na een verbazend woelig leven. Dit vrijwel altijd aan de zijde van best knappe, bezorgde mannen die hen duidelijk veel meer dan het nodige weten te bieden. Want dit moet iedereen alle destijds mooie meiden nageven: hun frisse en onbetwistbare schoonheid mag dan wel geslonken zijn, dat ‘ietsje meer’ hebben ze allen behouden. Mijn foute overtuiging vloeide voort uit het feit dat ik zo’n onbetwistbaar mooi meisje, type Farah Fawcett, persoonlijk heb gekend. Jawel. Tijdens mijn studietijd hing ik twee jaar naast Emma, want zo heette ze, in de universiteitsbanken. Queen Emma en ik hadden twee dingen gemeen: onze desinteresse voor de lessen, zij het om verschillende redenen, en onze chocoladeverslaving. En dat creëerde een band. Niet enkel haar lijf en look waren perfect, ook de rest van het plaatje klopte helemaal. Dat ging van het doktersmilieu waaruit ze afkomstig was over haar ronduit blitse moeder tot de knappe Franse arts waar ze toen snel mee zou gaan trouwen, toe. Hoe dat buitenlands verhaal afgelopen is, weet ik helaas niet. Maar sinds ik afstem op het bewuste programma ben ik er helemaal niet meer zo zeker van dat Emma’s leven over rozen is gegaan.