Jan (60) en Suzy (55), net vier jaar knus samen, vertelden me het volgende tijdens een informele want toevallige babbel bij vrienden:
Jan: na mijn scheiding zat ik in zak en as want ik ben niet gemaakt om alleen te leven. Al snel schoot ik in actie, begon te daten en had in geen tijd een flink aantal dames ontmoet. En niettegenstaande er beslist toffe vrouwen tussen zaten, bleef de klik bij mij uit. DE KLIK, begrijp je? Hoe dat kwam? Geen idee. Maar ik ben nogal nuchter en daarom besloot ik twee van die dames beter te leren kennen en met één van hen uiteindelijk een relatie te beginnen. Klik of geen klik. En waarom ook niet? Ze waren immers allebei verzorgd, niet onaantrekkelijk, intelligent en deftig en hadden bovendien geen noemenswaardige problemen. Wat eerder uitzondering dan regel is. Ik begon dus mijn contact met hen stilaan op te drijven. Intussen nodigde een jeugdvriendin me uit voor een etentje. Ze beweerde dat ze iemand tekort kwam op haar eerstvolgend souper. Ze hield immers van een even aantal gasten en had dan maar aan mij gedacht. Ik vermoed dat ze gewoon handelde uit medelijden omdat ze wist hoezeer ik opzie tegen eenzame avonden. Maar goed, ik ging naar het etentje, kwam pal tegenover Suzy te zitten en dacht al na een paar minuten: Jeezes, indien Suzy nu eens één van mijn dates was geweest, dan zou ik dadelijk werk van haar maken. Met andere woorden, het klikte. Bijna ogenblikkelijk. Maar ik vroeg me natuurlijk af : klikt het ook bij haar?
Suzy (lachend) : bij mij klikte het ook. En wel direct en nog geen klein beetje. We hadden een uitermate leuke avond en nadien, bij het naar huis gaan, liep ik naar mijn wagen. Jan kwam een beetje achterop, dus bleef ik maar aan mijn deurslot prutsen tot hij ook bij zijn wagen stond. Ik had immers het gevoel: als hij nu mijn telefoonnummer niet vraagt, is de zaak bekeken.
En gelukkig kwam al snel de verlossende vraag. Jan vroeg waar ik precies woonde en of hij mijn telefoonnummer kon krijgen. Ik vroeg meteen ook het zijne maar dat was alles wat ik nog hoefde te doen. Al de volgende dag kreeg ik een belletje van hem. Toen ik me klaarmaakte voor mijn eerste echte afspraakje met Jan, kruiste ik toch even de vingers. Maar het was nog plezanter dan de keer ervoor. En het bleef plezant want al na twee maanden woonden we samen. En dat doen we nu, na vijf jaar, nog steeds.
Jan: als de klik er is moet je dat goed gevoel durven volgen en een beslissing nemen. Ik hou niet van halfbakken toestanden. Gelukkig wisten we allebei snel: we gaan samenwonen. En godzijdank met goed gevolg, mag ik wel zeggen. Tot dusver althans, want laten we vooral afwachten en realistisch blijven.
