We raakten aan de praat tijdens een zakelijk diner. Hij was er zestig, oefende een vrij beroep uit en klonk interessant. Hij was bovendien bereisd en belezen. En daarnaast goed gekleed, verbaal sterk en overduidelijk cultureel onderlegd. Kortom: een man van de wereld. We praatten wat over en weer tot hij vroeg wat ik deed in het leven. Ik vertelde hem dat ik in een relatiebureau werkte. Waar we te vaak kampten met een tekort aan mannen vanaf zestig. Een probleem dat trouwens alle relatiebureaus en singleverenigingen ervaren.
‘Verwondert me niks’, zei hij.
‘Hoezo?’ vroeg ik.
‘De meeste mannen van betekenis ouder dan zestig, hebben een relatiehistoriek’, ging hij verder, ‘de beruchte rugzak, weet je wel? Dat moet jij intussen toch wel weten?’ Ik knikte bevestigend.
‘Voor dat soort mannen en ja, ik ben één van hen, hoeft het allemaal niet meer.‘
‘Hoeft wat niet meer?’ informeerde ik.
‘Investeren in een serotoninevrouw.’ zei hij,’no way!’
‘Wat is een serotoninevrouw?’ probeerde ik verder.
‘Serotoninevrouwen zijn vrouwen die leven volgens een eigen dag- week- en maandschema. Zo’n vrouw heeft haar leventje volledig uitgebouwd rond haar werk, familie, de service- of bridgeclub, de fitness en de vriendinnen. Als je je als man daaraan begeeft, ervaar je al snel dat je gewoon een zuinig plaatsje krijgt in haar al overvolle agenda. En niets meer, geloof me. Al te vaak meegemaakt. Net als vrienden van mij. En dat terwijl je gewoon snakt naar een vrouw waarmee je ‘never a dull moment’ hebt. Een fantasierijke, presentabele vrouw tussen 45 en 55, waarmee het goed reizen, uitgaan, eten en vrijen is. Naar een contact waarin genieten voorop staat. Die vrouwen zijn echter schaars. Serotoninevrouwen daarentegen, vind je bij trossen. Ik zweer het je. En ik bedank er definitief voor.’
‘Hoe pas je daar dan een mouw aan?’ vroeg ik.
‘Ach, ik trek mijn plan.’ ging hij onverstoorbaar verder. ‘Ik heb een huishoudster die nooit zeurt en niet eens zoveel kost. Alles in huis wordt dus voor mij netjes geregeld. En ik ga dagelijks lekker uit eten. En wat seks betreft: ook hier ‘no problem’. Je slaat op tijd en stond de hand aan jezelf (lachte smakelijk) en je koestert een aantal telefoonnummers. Van gehuwde madammen uiteraard. Want singles zijn te veeleisend. Ben je de selfservice beu? Dan bel je toch dame één. Onbereikbaar? Dan dame twee en zo loop je het lijstje af tot er eentje bereid is tot een potje leuke seks. Niemand beschikbaar? Dan is daar nog altijd de escortgirl. Eén belletje volstaat en daar staat een knappe griet voor de deur die al mijn sekswensen deskundig inwilligt. En mijn andere wensen ook. Want de dame vergezelt me desgewenst naar een receptie, banket of andere representatieve verplichting. Op het moment dat ik er behoefte aan heb. En over de prijs kunnen we kort zijn: die valt best mee.’
‘Verlang je dan nooit es naar iets vasts?’ polste ik.
‘Zeker’ bekende hij eerlijk ‘maar de juiste vrouw kwam nog niet langs.’
‘En je ex-partners, welk soort vrouwen waren het?’
‘Geloof het of niet, maar ik kreeg keer op keer zo’n overgeorganiseerd serotoninetypetje over me heen.’ schamperde hij bitter. ‘Bekijk mij eens goed, een man als ik, hoe is dat nu toch mogelijk?’
Ik zweeg en gooide me vol overgave op mijn romig uitziende tiramisu. Dat leek me het verstandigst. Omdat spreken nu eenmaal zilver is en zwijgen goud. En verder omdat ik voelde dat ik deze eigenlijk teleurgestelde man, wel over de streep zou kunnen trekken. Wat ook gebeurde. Want via het inmiddels opgedoekte MissingLink vond hij de juiste partner met wie hij nu alweer zo’n tien jaar tevreden getrouwd is. Jawel.
