Een 80-jarige man uit West-Vlaanderen schoot onlangs zijn 70-jarige echtgenote dood met een jachtgeweer. Daarna ondernam hij nog een zelfmoordpoging die echter mislukte. Volgens de kranten sloegen de stoppen door bij de man omdat er een scheiding annex verdeling van de bezittingen, aan de gang was.
Bij dit verhaal kan men zich de vraag stellen: loont het echt de moeite om op latere leeftijd een breuk te forceren met je vaste partner? En dit terwijl je weet dat de kans op een leven in je eentje tijdens de komende jaren er dik in zit? Daar wordt blijkbaar niet aan gedacht. Want in werkelijkheid gaan er tegenwoordig meer en meer koppels vanaf 60 uit elkaar dan ooit voorheen. En deze trend werd reeds zo’n 15 jaar geleden ingezet. Daarbij neemt meestal één van de twee het initiatief, terwijl de ander noodgedwongen moet toekijken en (al of niet) volgen. De volger heeft opvallend vaak het ongenoegen van de vertrekkende partner niet opgemerkt. Of bewust of onbewust genegeerd. Dit zijn tekenen dat beide partners grotendeels naast elkaar leefden. Tot één van de twee de moed vond of vindt om er een punt achter te zetten.
En toch is zo’n verhaal niet echt nieuw. 50 jaar geleden vertelde mijn vader het verhaal van een ex-collega die we Dirk zullen noemen. Ik wist meteen wie hij bedoelde. Het ging over een kleine, zwaarlijvige en vruchtbare man. Vruchtbaar inderdaad, want hij en zijn vrouw verwekten samen 6 kinderen. Zijn echtgenote was niet echt mooi, maar ze had wel iets als je begrijpt wat ik bedoel. Ze had dat ietsje meer, de x-factor, dat ondefinieerbare ‘je ne sais quoi ‘ zoals de Fransen het terecht noemen. Niemand had ooit begrepen waarom ze voor Dirk gevallen was, want Dirk was vormloos, onopvallend en kwam meestal onverzorgd voor de dag. Het gezin had wel een druk sociaal leven. En zo kwam het dat op een dag een andere man zijn oog liet vallen op de vrouw van Dirk. Maar blijkbaar kon die man wachten. En wachten en nog maar es wachten, net zolang tot ook het laatste kind van Dirk het huis uit en min of meer gesetteld was. Pas toen kwam de geduldig wachtende man in actie, uiteraard samen met de vrouw van Dirk. Ze verliet Dirk en trok voorgoed in bij de man. De man bewoonde een ronduit prachtig huis en was kapitaalkrachtig. Meerdere collega’s van mijn vader liepen per toeval wel eens tegen de ex-vrouw van Dirk en haar nieuwe levensgezel op. De twee zagen er best tevreden uit en de vrouw was steeds tot in de puntjes verzorgd en leek helemaal open gebloeid. Daar zaten de dure nertsmantel en de mooie juwelen die ze met zwier droeg, wellicht ook voor iets tussen. Dirk likte zijn wonden en kookte sindsdien vooral voor zichzelf, want dat Dirk een begenadigde en zelfs fantastische kok was, wist iedereen. Bovendien was het zo dat een voor hem passende vrouw, zich nimmer meer aandiende.
Vandaag zijn dergelijke verhalen zowat dagelijkse kost geworden. Want een nieuwe partner oppikken, is tegenwoordig een fluitje van een cent. Met dank aan het internet, spreekt vanzelf. Bovendien leven we langer, zijn vrouwen (ook en vooral financieel) onafhankelijker geworden en ontbreekt het velen aan de nodige energie om iets te fixen wat eigenlijk nooit echt gewerkt heeft. Blijven en vooral investeren in een relatie die geen voldoening bracht en brengt, is dus zinloos. Omdat we maar één leven hebben dat bovendien kort is. En dus maken velen -gewild of niet- een breuk mee na hun 60ste, 70ste of zelfs 80ste. Plus een eventuele overstap van de vertrekkende partner naar een nieuwe partner. Want ‘het kan verkeren’, zei Bredero en gelijk had hij.
Bijkomende info vind je hier: Swofty – Zo ga je om met afwijzing en verlaten worden volgens dr. Fisher
