Terwijl de septemberzon uitzonderlijk uitbundig scheen, genoot ik op een gezellig terras in mijn dorp van een stevig bakje troost. Algauw kreeg ik het gezelschap van een dorpsgenote en raakten we aan de praat.
‘Na nieuwjaar liet ik een nieuwe verwarmingsketel plaatsen en in mei zat ik al met een lek’, zuchtte ze. En dat lek is intussen nog altijd niet gevonden en gedicht, alhoewel er al drie techniekers de revue gepasseerd zijn. Zonder enig resultaat.’
‘Dat lek is er dan wel erg snel gekomen’, zei ik, ‘is die nieuwe ketel wel goed geplaatst geweest?’
‘Daar zeg je zo iets’, antwoordde de vrouw. ‘Over de monteur had en heb ik nog steeds mijn twijfels. Hij was een potige en goedgezinde jonge man, genre fitnessfanaat met tattoo, die zich drie uur voor het afgesproken tijdstip bij mij aanbood voor de plaatsing. Stipt om 7 uur ’s ochtends in plaats van rond 10u zoals afgesproken met de secretaresse.’
‘Ik was net uit bed en protesteerde, waarna hij vroeg: ‘Heeft de secretaresse je dan niet gebeld’? Ze weet heel goed dat ik altijd en als enige van de hele ploeg, zo vroeg begin. Want ’s avonds ga ik fitnessen.’
‘En nee, ze had me daaromtrent niet gebeld. Eerlijk gezegd heb ik het niet zo voor die secretaresse. Ze is altijd vriendelijk en beleefd, daar niet van. Maar ze doet steeds weer beloftes die uiteindelijk niet of slechts gedeeltelijk waargemaakt worden.’
‘Hoe ging het dan verder’, informeerde ik, waarna de vrouw weer:
‘Tja, hier sta ik dan’, zei de installateur, ‘klaar om erin te vliegen’.
‘Ik moest hem dus wel binnenlaten, hé, waarna hij er inderdaad invloog. Maar intussen vloog hij ook vaak uit, want hij stond om de haverklap buiten te bellen en verdween zelfs een keer, samen met zijn wagen, gedurende veertig minuten van de radar. Zonder boe of bah te zeggen.’
‘Hij was me iets te vinnig, te druk en te zelfzeker’, ging de vrouw verder.
‘Dimitri, want zo heette hij, was er 25 en duidelijk hyperactief. Tussen het monteren van de ketel, het slurpen van zwarte koffie en het bellen door, vertelde hij me over zijn 24-jarige vrouw en hun 3 kinderen. En over hoe ze alweer zwanger waren van een vierde kind. Daarbij liet hij me ongevraagd kiekjes zien van zijn gezin. Mooie kiekjes. Ik vroeg hem meteen of zijn vrouw daarnaast nog uit werken ging.’
‘Nee, of wat had je dan gedacht’, lachte Dimitri. Ik ben een goeierd en daarom sta ik Cindy toe om lekker thuis blijven bij de kindjes. Ik van mijn kant, klop zoveel mogelijk uren en ga daarna 6 dagen op 7 stoom afblazen in de fitness. En ik tracht er ook zoveel mogelijk te zijn voor Cindy en de kinderen.’
’t Zijn lange dagen zeker’, vroeg ik hem’, ging de vrouw door.
’t Zal wel zijn’, antwoordde Dimitri. ‘Ik ben meestal niet thuis voor 21u.’
Ik onderbrak haar met een opmerkzaam: ‘Wanneer is hij er dan voor zijn Cindy en de kinderen?’
Waarop mijn dorpsgenote zei: ‘Dat vroeg ik me ook af en ik stelde hem die vraag terwijl hij een zoveelste koffie naar binnen werkte.’
‘Hij verklaarde toen doodleuk én met een brede smile: ‘Ik ben altijd nog op tijd om de kinderen een nachtzoen te geven.’
‘Arme Cindy’, zei ik, terwijl de vrouw zich hierbij aansloot en sprak:
‘Toen alles klaar was zei Dimitri: ‘Je hebt nu het nieuwste van het nieuwste in huis, mevrouw. En ik kan het weten want het is de eerste keer dat ik zo’n moderne ketel plaats.’
De vrouw keek me aan en zei:‘Toen ging er bij mij een alarmbel rinkelen. En ik heb gelijk gekregen. De goeierd was bij mij aan zijn proefstuk toe en daar ben ik nu de dupe van. En ik heb het gevoel dat ik er de dupe van zal blijven.’
Ik zweeg, en bedacht dat ze wel eens gelijk kon hebben.
