Foutu

0

Tijdens het fietsen overviel me plots de behoefte aan een shot cafeïne, waarna ik het eerste café dat ik tegenkwam, binnenstapte. Er waren nog slechts een paar stoelen vrij buiten, en dus leek een zitje aan haar tafel me veruit de beste optie. Ze was smaakvol gekleed en oogde daarnaast verzorgd en blasé. Ik voeg me dus af wat ze in dat café te zoeken had. Maar ik wist ook dat ik me al vaker vergist had wat dit soort zaken betreft.
‘Mijn leven is om zeep’, begon ze meteen, terwijl ze een slok witte wijn nam, ‘compleet foutu’.
Tja’, zei ik, ‘hebben we niet allemaal op bepaalde momenten in het leven, het gevoel dat alles om zeep is?’
‘t Zal wel zijn’, antwoordde ze, ‘maar eindelijk heb ik uitgevlooid hoe het leven precies in elkaar zit. Eindelijk besef ik wat er wel en niet belangrijk is in het leven. Eindelijk, maar helaas te laat.’

Mijn mond viel open van verbazing bij het horen van zo’n gespierde uitspraak. Ik bestelde terstond een cappuccino met een dubbele portie slagroom, terwijl zij voor de verandering een kir royal liet aanrukken. Kwestie van nog meer verhelderende inzichten te krijgen,vermoedde ik. Want deze dame had toch maar mooi het licht gezien, zoveel was duidelijk.

En omdat een mens nooit genoeg kan weten, vroeg ik even later: ‘Wat is er dan echt belangrijk in het leven?’
‘Geld’, zei ze onomwonden, terwijl ze zichtbaar van de kir genoot. ‘Geld is het allerbelangrijkste, geloof me maar. Het is het bloed van onze maatschappij. Het moet stromen, continu circuleren en volop beschikbaar zijn voor iedereen en zeker voor mij.’
Ik bewonderde haar oprechtheid. Bovendien had ze wel gelijk. Geld moet circuleren, indien niet, komt er stagnatie en daar is niemand bij gebaat.

‘Waar liep het dan mis voor jou’, informeerde ik.
‘Ach, zo’n beetje overal’, zei ze gelaten. ‘Mijn eerste man had geld genoeg, veel geld zelfs, maar hij gaf er nog meer uit. Ik vroeg uiteindelijk de echtscheiding aan. Man twee was en had alles, wat ik in een man zocht en bewonderde. Geld, aanzien, savoir-vivre, een interessante persoonlijkheid, voldoende pit en een brede kijk op de mens en de wereld. Kortom: hij was de juiste man voor mij. Bovendien mocht hij nog gezien worden ook, en hoe!  Ik heb er gedurende de vierentwintig jaar dat we samen waren, geen dag spijt van gehad dat ik met hem samenleefde. Hij was ook gescheiden maar is helaas nooit hertrouwd met mij. Daar stak zijn familie wel vooruitziend een stokje voor. Dankzij hem genoot ik met volle teugen van het soort leven waar ik altijd van had gedroomd. Tot hij een dik half jaar geleden plots overleed. Waarna ik tot de vaststelling kwam dat ik met lege handen stond. En sta. Het domein dat we bewoonden, was zijn eigendom en meteen ook dat van zijn kinderen. Ik werd daarom vriendelijk verzocht op te krassen. Natuurlijk deed hij me dure kleren en juwelen cadeau. En twee maanden voor hij stierf schonk hij mij een spiksplinternieuwe BMW. Een cabrio, jawel. En voor de rest…niets, geen enkele zekerheid.

Hier pauzeerde ze, terwijl de kir haar ter hulp kwam, waarna ze verder ging met:
‘Zie me hier nu zitten zonder eigen stek, zonder behoorlijk inkomen. Miserie troef, dat is het. Een armoezaaier ben ik en niets anders. Maar dan wel een armoezaaier met een cabrio die om en bij de €100.000 heeft gekost. Ik moet het nu doen met een leefloon en een klein appartement. En ik ben te oud geworden om weer helemaal opnieuw te beginnen. Ik ben er nu 71, het spel is dus gespeeld. Ik had meer aan de toekomst moeten denken toen het nog kon, en hem duidelijk moeten maken dat hij voor mij moest zorgen. Voor het geval hij er niet meer zou zijn. Maar zo nuchter ben ik niet geweest. Want in mijn achterhoofd speelde altijd de gedachte, dat hij mij nooit onbemiddeld zou achterlaten. Wat dus wel gebeurd is. ‘Life sucks’, besloot ze, waarna ze weer haar toevlucht nam tot de kir royal.

Toen opperde ik: ‘Verkoop de cabrio aan de meest biedende.’
‘Daar heb ik ook al aan gedacht’, zei ze. ‘Maar ik kan het echt niet. Die auto doet me altijd weer aan hem denken. Aan mijn grote liefde, mijn perfect maatje waarmee ik gouden jaren beleefd heb.’
Intussen vroeg ik me af hoe warm de gevoelens van dat perfect maatje precies waren geweest voor haar. Ik koesterde daaromtrent terechte twijfels. Ofwel was hij niet opgewassen geweest tegen zijn familie. Dat was ook een mogelijkheid.

‘Ik ga er vandoor’, zei ik.
‘En ik ook’, glimlachte ze.
We rekenden af en gingen, eens buiten, elk onze eigen weg. Ik stapte naar links en de arme dame naar rechts alwaar ze haar donkerrode cabrio van om en bij de €100.000, indook. Ik bleef haar nakijken tot ze uit het beeld verdwenen was. Om pas dan te beseffen dat ze me doodleuk als praatpaal had gebruikt. Die sakkerse 60-plusser toch!

Share.

Over de auteur

Karina is relatie-dating ervaringsdeskundige en schrijfster van boeken 'Hoera, ik heb een date', 'Late Liefde', 'Aan het daten? Goed om weten!' en 'Het Kluwen, vijand van nieuwe liefde'.

Reageer