Ik voelde me altijd wat onbehaaglijk telkens iemand tijdens de intake zei: ‘Ik wil een partner die minstens 10 tot 15 jaar jonger is’. En op een dag was het weer eens zover. Tegenover ons zat een verzorgde, welstellende, intelligente en actieve man van 73. Toen wij hem vroegen naar de minimum- en maximumleeftijd van de dames die hij wou daten, antwoordde hij beslist: ik verkies vrouwen van mid-vijftig. Ik vroeg hem waarom, waarop hij zei: ‘ Vooreerst omdat ik me er amper 50 voel en verder omdat mensen me zo vaak zoveel jonger schatten dan ik in werkelijkheid ben. Eergisteren nog, dacht iemand dat ik er 56 was en dat gebeurt regelmatig’.
Mijn collega en ikzelf wisselenden een snelle blik en hadden bij deze uitspraak allebei serieuze bedenkingen. Want, deze kwieke zeventiger zag er wel degelijk 73 uit. Wat hij ook mocht beweren. Terwijl hij ons onverstoorbaar een pak overbodige info verstrekte die moest benadrukken dat hij inderdaad zoveel jonger en kwieker was dan zijn geboortejaar liet vermoeden, overviel me eens te meer dat bekend dubbel gevoel.
Enerzijds vond ik het prachtig dat hij zich binnenin nog zo jong voelde dat hij er absoluut zeker van was de hedendaagse vrouw van 55 probleemloos te kunnen bijbenen. Anderzijds vond ik het jammer dat hij zo vol was van zichzelf dat hij de werkelijkheid negeerde. En die was dat vrouwen van midden vijftig zeker niet zitten te wachten op een zeventigplusser die onvermoeibaar de loftrompet over zichzelf steekt.
We probeerden er hem dan ook van te overtuigen dat de dames in ons bestand niet echt op zoek zijn naar een prille zeventiger die zichzelf als een mid-vijftiger bestempelt. Maar het was aan dovemansoren gezegd. Zoveel was duidelijk. We zegden hem tenslotte recht voor de raap dat we niet van plan waren hem een vijftien tot zeventien jaar jongere vrouw voor te stellen. Hij reageerde daarop met de vraag waar precies in het contract hij ons rekeningnummer kon vinden. Want hij wou snel betalen en snel starten, gezien hij er helemaal klaar voor was. We legden uit dat relatiebemiddeling onder handeldrijven valt, hetgeen betekent dat de klant zeven werkdagen dient te wachten vooraleer de bijdrage te storten. Toen hij na veertien dagen nog niet betaald had, begreep ik dat hij toch beter naar ons geluisterd had dan we dachten.
Na twee maanden contacteerden we hem. De zogezegde ‘spring-in-‘t-veld’ beweerde dat hij net een versleten kniegewricht had laten vervangen en dus nog herstellende was. Wij echter waren ervan overtuigd dat hij intussen reeds een poos vrij en blij op de datingsites surfte, op zoek naar die ene, speciale en flexibele jonge kip. Want wie niet waagt, niet wint. Eén ding stond echter als een paal boven water: wij duimden voor hem. Want al bij al, gunden we hem zijn groen blaadje. Al zou hij dat niet vinden via het toenmalige MissingLink.
Hierbij aansluitend: Forever young of hoe het allemaal in de genen zit… – Duvel
