KU Leuven en UGent in hetzelfde bedje ziek

Ik zat op de trein naar Gent en las een uitgeprint verslag over het falend personeelsbeleid aan de KU Leuven. Wat er stond was:

– Pestgedrag, vriendjespolitiek en machtsmisbruik maken slachtoffers aan KU Leuven.
– Machteloze Torfs heeft pesters niet in de hand.
– Het personeelsbeleid van de KU Leuven faalt.
– Tientallen getuigen klappen uit de biecht over pestgedrag, vriendjespolitiek, een machteloze ombudsman en personeelsdienst.

Yentl Cooreman, Korneel De Schamp, Roderik De Turck en Sam Rijnders

Aan de KU Leuven zijn pestgedrag, machtsmisbruik en vriendjespolitiek schering en inslag. Wanneer de personeelsdienst ingrijpt, verergert dat de problemen. Dat blijkt uit tientallen getuigenissen die de redactie van deze krant verzamelde. Vooral (voormalige) werknemers van de centrale diensten, waarvoor de vicerectoren verantwoordelijk zijn, deden hun verhaal. Anoniem, want allemaal vrezen ze de lange arm van het rectoraat.

Net toen ik het vervolg wou lezen, ontglipte de uitprint me om aan de voeten van mijn overbuur te belanden. Ze raapte de pagina’s op en bekeek ze vluchtig.
“’t Gaat over het falend personeelsbeleid aan de KU Leuven”, verduidelijkte ik, waarna ik haar in drie zinnen de essentie cadeau deed van wat ik tot dusver gelezen had.
“Ach, maar dat is op onze dienst toch precies hetzelfde”, riep ze geëmotioneerd uit.
“Ik werk aan de Gentse Universiteit. Op de dienst waar ik zit, werd er sinds kort een vrouw neergepoot die om te beginnen niet het vereiste diploma heeft. Maar veel erger is, dat ze daarnaast oliedom is. Ik weet het wel, als je dom geboren bent, is daar niet veel meer aan te doen. Maar het is onleefbaar voor de rest van het team. Ons werk raakt in de knoop omdat zij niet weet wat ze wel en niet moet doen. Wij moeten haar alles keer op keer met handen en voeten uitleggen en dan snapt ze het nog niet. Of valt haar mond letterlijk open van verbazing. En van haar beslissingen en begripsvermogen hangen tientallen andere mensen af. Ook valt er met haar niet redelijk te praten. Dat is nog het allerergste.”

Ik keek de vrouw tegenover mij aan en vroeg nuchter: “Bij wie slaapt ze?”
Ze lachte schamper.
“Bij de baas van onze afdeling”, zei ze, “een gescheiden, opvliegende, om zich heen slaande man aan wie ze dagelijks alles gaat vertellen wat er bij ons op het bureau gebeurt. Helaas snapt ze niet wat ze precies vertelt. Ja, we hebben een verklikker in ons midden, maar dan wel een uilskuiken dat haar werk niet aankan en daardoor steeds opnieuw ergernis en chaos veroorzaakt.”
“Haar vele kwaliteiten komen wellicht pas goed tot ontplooiing tussen de lakens”, antwoordde ik.
“Want geef toe, een mens kan toch niet alles hebben in het leven, hé?”
“Pfff”, zei ze, terwijl we samen op de bus naar Gent centrum stapten, “sinds zij er is, heeft niemand nog zin om te komen werken. Kunt ge dat geloven?”
Ja, dat kon ik helemaal geloven.
“Wat vroeger een aangenaam en redelijk efficiënt team was”, ging ze verder, “is nu een kliekje gespannen mensen geworden dat op eieren loopt omdat er elk moment koppen kunnen rollen. Want elke zucht en wind worden nu dagelijks overgebriefd.”
Waarna ze zuchtte, het hoofd schudde en afstapte.

Ik zuchtte met haar mee terwijl ik bedacht dat, waar mensen samen zijn, automatisch relaties gevormd worden. En zeker op de werkvloer. Daar hangt heel veel, zoniet alles, af van de onderlinge relaties tussen de mensen die moeten samenwerken. Samenwerken in een vergiftigde sfeer met incompetente collega’s die van hogerhand beschermd worden, is een ware gesel. En bovendien onproductief. Om van de energetische en financiële aderlating voor zowel de werkgever als de andere werknemers, maar te zwijgen.
De rector in Gent heeft dus blijkbaar net hetzelfde probleem als die in Leuven!
Ja, er is blijkbaar nog een hoop werk aan de winkel in onze academische tempels.