Liefde als drug

Bijna iedereen is logischerwijs op zoek naar een relatie. Correctie: naar de juiste relatie. Met de juiste partner. En niet te vergeten: inclusief liefde en/of passie. Voor minder gaan mensen doorgaans niet. Eens aan die voorwaarden voldaan wordt, lacht het geluk de mens immers breed toe. Denkt en hoopt men.
Maar helaas wordt aan die voorwaarden maar zelden voldaan. Hoe komt dat?
Vooreerst omdat het bovenstaand plaatje meteen duidelijk maakt dat mensen hun welbevinden laten afhangen van het al of niet aanwezig zijn van factoren van buitenaf. In dit geval: van iemand anders. Omdat ze ervan overtuigd zijn dat de juiste partner naar het geluk leidt. Die juiste partner krijgt dus de weinig benijdenswaardige opdracht een soort gemis, zeurende pijn of onbehagen weg te werken in het leven van de ander. Wat ook gebeurt zolang de relatie zich in de begin- of opwindingsfase bevindt. Dan vormen de twee partners het perfecte geneesmiddel voor elkaar dat alle sores geneest. Of is het veeleer: tijdelijk verdooft?

We zouden kunnen stellen dat de nieuw gevonden liefde een soort drug is. En we zijn met zijn allen verslaafd aan die drug. We raken verslaafd aan de ander, aan het gevoel dat hij of zij opwekt, aan de aandacht die we krijgen en aan de relatie. Omdat mooie liedjes helaas niet lang duren, verliest de drug na de opwindingsfase stilaan zijn uitwerking. Die opwindingsfase duurt volgens therapeut Andrew G. Marshall ( auteur van: ‘Ik hou van jou, maar…) maximaal 18 maanden. Daarna belanden koppels in een andere fase. Want elke drug moet op termijn in een steeds hogere dosis toegediend worden om hetzelfde effect op te leveren. Eens men in het stadium belandt dat de drug (of de verdoving) uitgewerkt is, worden beide partners met een klap terug de realiteit in geslingerd. Elk op zijn op haar tijd. Waarna het oud zeer weer hardnekkig de kop opsteekt. Omdat ontwaken hard is, wijst men doorgaans met een beschuldigende vinger naar elkaar. En dan begint de grote miserie. Soms telkens opnieuw. Want keer op keer kan en zal hetzelfde fenomeen zich herhalen. Wie men eerst aanbad, wordt nadien verguisd. Van wie men eerst niet genoeg kon krijgen, wordt afstand genomen. Die fase kan het begin zijn van ontevredenheid bij één of bij beide partners. Waarna uitgekeken wordt naar een nieuwe of sterkere drug onder vorm van een nieuwe partner.

Dit brengt ons bij de volgende vragen:
Zijn relaties eigenlijk  wel bedoeld om mensen gelukkig te maken?
Of vormen relaties veeleer leerscholen die mensen eerst dichter bij zichzelf moeten brengen? En pas daarna, dichter bij anderen?
Dat verhelderend proces kan maar starten op het moment dat je helemaal aanwezig bent bij wat er precies gebeurt in het contact met je partner. Op het moment dat je doorziet dat je steeds opnieuw in dezelfde val trapt. Je eigen val, uiteraard. Op het moment dat je aanvaardt wat is. Op het moment dat je aanvaard dat je eigen kracht de enige kracht is die je blijvend kan vervullen. Vanuit die realiteit kan je jezelf verder verkennen, leren begrijpen en ontdekken. Pas daarna begint de weg naar anderen (waaronder een partner) zich te openen.