In januari 2013 liepen twee lange relaties gevormd via Missinglink, op de klippen. De betrokkenen hadden voordien elk al meerdere partners gehad. Een gegeven dat hen evenwel niet verhinderde om enthousiast en met oprechte bedoelingen in de nieuwe relatie stapten. Ze gingen daarbij niet over één nacht ijs. Want eerst besloten ze voor onbepaalde tijd te gaan samenwonen, wat aardig lukte. Zo aardig zelfs, dat dit experiment een tijd later uitmondde in een huwelijk met alles erop en eraan. In beide gevallen. En nu vernemen we dus de breuk. Ook in beide gevallen…
Het is een feit dat we in MissingLink al geruime tijd niet meer om de harde werkelijkheid heen konden. Werkelijkheid die als volgt luidt: we slaagden er probleemloos in mensen samen te brengen in een relatie. In een band die diverse vormen kon aannemen. Denk maar aan een lat- of weekendrelatie of aan samenwonen. En voor de enthousiaste durvers: niets minder dan een huwelijk.
Maar wat constateerden we na verloop van tijd? Dat niet enkel de wat lossere maar evengoed heel wat vaste relaties tussen samenwonenden of gehuwden, na een tijd begonnen te kwakkelen. Ja, zelfs schipbreuk leden. Wat ons bij de vraag brengt: wat was/is hier de oorzaak van? En dat vroegen we meestal aan degene van het falend koppel die ons als eerste contacteerde. Het laatste antwoord dat ik kreeg staat eigenlijk voor alle andere antwoorden. De man zei: ze bleek uiteindelijk niet de vrouw waarop ik verliefd was geworden. En geloof het of niet, maar het komt steeds op hetzelfde neer: niet lang na het huwelijk vallen de maskers. Waarbij de partner steevast een ander mens blijkt te zijn dan aanvankelijk werd verondersteld. Wat doorgaans als negatief wordt/werd ervaren. Waarna frustraties de kop op steken. Aan één kant of aan weerskanten. Je hoeft geen helderziende te zijn om te beseffen dat het met de liefde en het vertrouwen daarna steil bergafwaarts gaat. Hetgeen de doodsteek wordt voor de relatie.
Hoe is het toch zover kunnen komen? Op die vraag is er geen eenduidig antwoord te verzinnen. Omdat vooreerst elke mens uniek is en verder omdat dus ook elke relatie uniek is. Maar laten we aanstippen dat één partner -of allebei- het spel meestal niet eerlijk speelden. Verliefd zijn op en verlangen naar iemand schept immers de behoefte om indruk te maken op de ander, om al het mogelijke doen om die ander te veroveren. Op dat moment gaan mensen de gekste dingen doen. Hoe ze dat aanpakken is duidelijk. Ze onderdrukken tijdelijk delen van zichzelf. Bewust of onbewust. Met andere woorden: men toont zich niet zoals men werkelijk is en gaat zich in allerlei bochten wringen om toch maar bij de ander in de smaak te vallen. Om toch maar de zo verlangde liefde en goedkeuring te krijgen. Jammer genoeg verloochent en verliest men zichzelf tijdens dit proces. Dit gedrag schept op zijn beurt valse verwachtingen bij de partner. Verwachtingen die uiteraard op termijn niet kunnen waargemaakt worden. Gelijktijdig wordt er ook te weinig aandacht besteed aan een volwassen communicatie omtrent wezenlijke zaken. Omdat de euforie en de illusie primeren op al de rest. Onvermijdelijk landen beide partners vroeg of laat terug op aarde. Daar aangekomen, stellen ze vast dat het eens zo magisch plaatje er plots of gaandeweg, helemaal anders uit ziet. Op dat moment slaan de ontgoocheling en frustratie toe en kan de strijd beginnen…
