‘Ik begrijp er niets van’, zei hij opstandig.
Hij heette Dirk en was een verzorgde, goedbedoelende man van 43. Hij zag er uit als Jan Modaal maar was wel degelijk in het bezit was van een benijdenswaardige maatschappelijke status.
‘Ze was de liefde van mijn leven en ik stond altijd voor haar klaar’, ging hij verder.
‘Ik was er als ze me nodig had en deed een stap achteruit telkens ik voelde dat ik er teveel was. Om welke reden dan ook. Echt waar. Iets wat trouwens nogal vaak gebeurde want ze werkt fulltime als landmeter en heeft twee toffe kinderen plus een goede vriendenkring. Maar eigenlijk wist ik nooit wat ze precies achter mijn rug uitspookte. Dat hoorde ik dan nadien, als ze een glaasje teveel had gedronken en haar zelfcontrole wat indommelde. Snap je?’
O ja, ik snapte het en hoe!
‘Ik heb zelfs beter voor haar gezorgd dan voor mezelf en heb haar gegeven wat ik kon. Maar het haalde allemaal niks uit, want ze beschouwde me als vanzelfsprekend. Ik kreeg zelfs het gevoel dat ze omgaan met mij, beschouwde als een gunst ze me verleende. Uiteindelijk investeerde ze tijd, moeite en gevoel in een ander. Want via via, vernam ik dat die met haar voeten speelt zoals zij met de mijne heeft gespeeld. En ja, ik heb het toegestaan omdat ik dacht: “Dirk, volhouden, want het komt allemaal wel goed”. Dom van mij, weet ik nu, want het is duidelijk niet goed gekomen. Al voor de derde keer!’
Hij zuchtte en ik zuchtte mee omdat ik besefte hoe het ego tenslotte altijd triomfeert. Omdat het verhaal van Dirk het zoveelste bewijs vormt van hoe we onze waardigheid verkwanselen ten voordele van misplaatste eigenwaarde. Uit trots of angst niet aardig of oké bevonden te worden door anderen. Dat dit te vaak gebeurt staat als een paal boven water. In dat, bijna volautomatisch en onbewust, proces doen we onszelf continu geweld aan. Omdat we onze eigen, dikwijls gerechtvaardigde noden negeren en onderdrukken en daarbij onze grenzen overschrijden. In het leven maakt iedereen dit wel eens mee. Soms kan het gewoon niet anders. Maar als dit patroon zich telkens opnieuw voordoet in persoonlijke relaties wordt het uitkijken geblazen. Dan wordt het de hoogste tijd om wat er steeds opnieuw gebeurt, wat grondiger te bekijken.
Dit patroon komt helaas vaak voor in liefdesrelaties. Eén van beiden geeft, de ander neemt. De gever is zo bang de liefde van de ander te verliezen dat hij of zij niet meer trouw is aan zichzelf en begint te schipperen met zijn/haar waardigheid. Zo vernedert de gevende partner zichzelf en wordt hij tenslotte zelfs vernederd door de nemende partner. Dit is een automatisch proces waar ze allebei uiteindelijk niet gelukkiger van worden. De gever blijft teleurgesteld en verzwakt achter, terwijl zij of hij die neemt steeds minder respect kan opbrengen voor de gever. En uiteindelijk op zoek gaat naar ander en beter. Meestal naar iemand die meer uitdaging belooft. Nader bekeken heeft deze gang van zaken niets te maken met echte liefde. In een waarachtige liefde behouden beide partners immers hun integriteit en waardigheid. Eerst en vooral naar zichzelf toe. Wat hun sneller de integriteit en inzet van de ander zal opleveren.
