Jarenlang leefde ik in de greep van een aantal foute overtuigingen. Eén ervan was dat mooie meisjes het gemakkelijker hebben in het leven. Vooral dan wat mannen en professionele kansen krijgen, betreft. En op de vraag of hun leven daardoor uiteindelijk ook beter zou uitdraaien dan dat van de modale vrouw, antwoordde ik vroeger steevast ja. Maar dat is nu voorgoed verleden tijd sinds ik zappend kennis maakte met het programma ‘Het mooiste meisje van de klas’ (Ned.1-TROS).
De titel laat al vermoeden wat we te zien zullen krijgen en dat is: het mooiste meisje van een klas, twintig jaar later. En laat die levens nou nooit, maar dan ook nooit uitgedraaid zijn zoals iedereen het zich voorgesteld had. Want wat blijkt nu net iets te vaak om nog louter toeval te kunnen zijn? Dat de in beeld gebrachte mooiste meisjes meestal beklijvende zaken meemaakten. De ene vrouw is bijna blind, terwijl de andere elke dag moedig vecht tegen anorexia nervosa. Nog een andere dame kwam zo gehavend uit een auto-ongeval dat ze geen dag doorkomt zonder de hulp van een rolstoel en een vierde heeft een drugsverleden dat ferme sporen nalaat. De volgende kreeg diabetes type 1 en vandaar een zieke lever en nieren. Na een gelijktijdige nier- en levertransplantatie voelt deze vrouw zich weliswaar als herboren en probeert ze de touwtjes van haar leven eindelijk in handen te krijgen.
Let wel: al die mooie meisjes kenden een heuse glorietijd waarin ze de catwalk beklommen, een filmrolletje meepikten, een beroemd vriendje hadden of de cover van een bekend of minder bekend magazine haalden. Maar op dit moment likken die meestal avontuurlijke vrouwen hun wonden na een verbazend woelig leven. Dit vrijwel altijd aan de zijde van best knappe, bezorgde mannen die hen duidelijk veel meer dan het nodige weten te bieden. Want dit moet iedereen alle destijds mooie meiden nageven: hun frisse en onbetwistbare schoonheid mag dan wel geslonken zijn, dat ‘ietsje meer’ hebben ze allen behouden.
Mijn foute overtuiging vloeide voort uit het feit dat ik zo’n onbetwistbaar mooi meisje, type Farah Fawcett of Gwyneth Paltrow, persoonlijk heb gekend. Jawel. Tijdens mijn studietijd hing ik immers twee jaar naast Emma, want zo heette ze, in de universiteitsbanken. Queen Emma en ik hadden twee dingen gemeen: onze complete desinteresse voor de lessen, zij het om verschillende redenen, en onze chocoladeverslaving. En dat creëerde vrij snel een band. Ondanks de grote hoeveelheden chocolade die zij naar binnen werkte, waren haar lijf en looks perfect, terwijl ook de rest van het plaatje helemaal klopte. Dat ging van het gefortuneerd doktersmilieu waaruit ze afkomstig was over haar ronduit blitse Franse moeder tot de knappe Franse radioloog waarmee ze toen snel zou gaan trouwen, toe. En ik moest toegeven dat de mooie foto’s die ik te zien kreeg van de twee jonge mensen duidelijk getuigden van een mooie romance. En oh, wat zou ik graag es een weekje in haar dure schoenen gelopen hebben.
Hoe dat buitenlands verhaal uiteindelijk afgelopen is, weet ik helaas niet. Maar sinds ik afstem op het bewuste Nederlands programma ben ik er helemaal niet meer zo zeker van dat Emma’s leven over rozen is gegaan.
