De comfortabele liefde: An

An (59) heeft twee dochters en is momenteel met prepensioen na een actief leven in de welzijnssector. Voor haar reis ik richting Kortrijk, waar de slanke, verzorgde en goed geklede An me hartelijk verwelkomt in haar bijzonder smaakvol ingerichte woning. Gastvrij als ze is, serveert ze meteen thee en gebak en doet me intussen vlot haar verhaal:

Precies twaalf jaar geleden ben ik gescheiden. En nee, er was aan beide kanten geen ander in het spel, maar mijn man snakte naar meer vrijheid. Wat ik toen meemaakte, was voor mij een opdoffer van formaat en ik denk dat het verwerkingsproces van die scheiding nog altijd doorgaat. Dat merk ik telkens er zich bepaalde gebeurtenissen in de persoonlijke sfeer voordoen die alles weer naar boven halen. Ja, ik zit er nog mee maar het is vanzelfsprekend en gelukkig maar, allemaal best leefbaar. Ook al omdat ik tien jaar lang psychologische hulp heb gezocht rond mijn uiteenvallend huwelijk. Maar die scheiding blijft een pijnlijke wonde. Desondanks begon ik na een drietal jaren opnieuw uit te kijken naar een man. Want, zeg nu zelf, een leven zonder man is toch niet echt je dat, hé? Het werd wel even zoeken maar al bij al ontmoette ik toch vrij snel iemand waarmee ik nu al acht jaar samen ben. Eerst ging ik met een vriendin naar een dansavond waar vooral mensen vanaf veertig kwamen. We waren niet van de dansvloer af te slaan en in geen tijd kleefde er een man aan mij. Zijn grote hobby was wielrennen. Niets voor mij dus. Mijn vriendin had exact dezelfde ervaring. De mannen die we daar ontmoetten waren niet echt wat we zochten. Toch had die avond ons iets opgeleverd. We hadden ons vooreerst echt geamuseerd en verder gemerkt dat we nog in de markt lagen. Volgende zet was een dansavond voor singles. Daar ging het een stuk minder vlot. Mijn vriendin en ik raakten er nauwelijks op de dansvloer en zaten dus noodgedwongen de hele avond te kijken en te praten met elkaar. Ik besloot toen dat het tijd was voor de grote middelen en schreef me in bij een huwelijksbureau. In de praktijk kwam het allemaal neer op peperdure uitjes met peperdure lijkende mensen vol peperdure praatjes. Iets waar ik me absoluut niet goed bij voelde. Internetten en chatten was uitgesloten voor mij omdat ik negen jaar geleden thuis nog geen computer had.

Gelukkig waren er nog andere pistes. Zoals het CVH of het toenmalig Centrum voor Huwelijksbemiddeling, een heel ernstige organisatie die intussen opgedoekt is. Ik zag er drie kandidaten. De eerste maakte totaal niets in me wakker. De tweede man daarentegen sprak me enorm aan. Maar blijkbaar was het niet wederzijds. Met de derde, Jos, was er niks mis maar ik dacht met een gevoel van spijt terug aan nummer twee. Jos, een weduwnaar zonder kinderen, dacht er echter anders over. Hij bestookte me met telefoontjes, wat ik heel vervelend vond. Maar omdat er voorlopig niemand anders was en hij best een degelijke man leek, zowel wat opleiding, niveau als karakter betrof, ging ik af en toe toch op een uitnodiging van hem in. We zagen elkaar voor het eerst in mei en al in augustus liet ik me door hem overhalen om een week met hem mee te trekken in zijn camper. Tijdens die reis dacht ik: dit is niets voor mij. Deze man reageert veel te cholerisch in het verkeer. Intussen had ik echter dit huis hier gekocht waar nog een hoop moest aan gebeuren en Jos had heel veel meegedacht met mij en mij een aantal goede tips gegeven. Maar tips of geen tips, na dat reisje van een week maakte ik het uit. Niettemin beloofde Jos mij te zullen helpen met de verhuis en hij stond erop dat ik hem zou bellen als het zover was. Wat ik ook deed. Hoe zou je zelf zijn. Een alleenstaande vrouw kan zeker de hulp en de spieren van een betrouwbaar man gebruiken bij een verhuis. Het feit dat hij kwam en spontaan alles deed voor mij wat hij maar kon, vertelde veel over hem. Heel veel. Ondermeer dat hij een goede man was die veel voor me voelde en me steun kon en wou bieden, indien nodig.

Ik herzag mijn mening over hem en het raakte weer aan. Toen hij kort daarna alleen op reis vertrok voor een maand dacht ik van: indien hij echt van me houdt, zou hij dit niet doen. Fout gedacht. De reis was al besproken, ik was niet vrij want werkte nog en hij belde of mailde me (dit laatste op mijn werk) elke dag. Na de reis in december stond hij weer voor mijn deur met een Sint Niklaaspop in chocolade van wel vijftig centimeter. Nee zeggen tegen een toffe man die me volhardend het hof bleef maken, bleek te moeilijk voor mij. Gevolg: we zijn nu een dikke acht jaar samen. Na ongeveer vier jaar heb ik het opnieuw uitgemaakt (lacht even verlegen), jawel. Ik besefte dat hij niet echt de prins op het witte paard was. En nog altijd niet is. Maar al na een paar maanden heb ik hem gebeld omdat ik hem te zeer miste.