Je kan nooit voldoende datingtips krijgen. Vooral nu er volop gedate wordt en het daten zelfs dagelijks het kleine scherm haalt via één of andere formule op één of andere zender. Wat me steeds weer opvalt in dergelijke programma’s is het ontbreken van een degelijke follow-up, na pakweg één tot twee jaar. Want koppels maken, is en blijft het makkelijkste luik in het hele datinggebeuren. De moeilijkheid zit ‘m in het tweede luik: de duurzaamheid van de gestarte relaties. Misschien maar goed ook dat een deugdelijke follow-up van alle gemaakte koppels, in praktisch elk datingprogramma ontbreekt. De povere (eind)resultaten zouden de datende mens wel eens voorgoed kunnen ontmoedigen. Zeker als hij of zij de 40 voorbij is en ernstige bedoelingen heeft.
Meer dan eens vraag ik mij af of mensen wel voldoende stilstaan bij wat zij zelf te bieden hebben als potentiële partner in een toekomstige relatie. Meestal weten datende mensen vrij goed wat ze van een partner verlangen en nog beter wat ze niet van een partner verlangen. En die kennis is uiteraard waardevol en bruikbaar. Maar vaak stemt het wensenpakket naar de ander toe, niet voldoende overeen met wat zij zelf te bieden hebben. Met de werkelijkheid dus. Want zeg nu zelf: wie veel verwacht, moet veel kunnen bieden. In de praktijk overschatten mensen zichzelf, al dan niet bewust, nogal eens omtrent hun mogelijke inbreng en meerwaarde.
Iedereen die van plan is te gaan daten, zou zich moeten beraden over wat hij of zij wenst te vinden bij een partner. Gelijktijdig zou hij of zij zo eerlijk mogelijk naar zichzelf moeten kijken. Daarbij kan de zoekende single zich afvragen: wat kan ik daar tegenover stellen. Jezelf hieromtrent bevragen en zo waarheidsgetrouw en kritisch mogelijk een antwoord formuleren, is niet evident. Er komt hier namelijk enige maturiteit bij kijken, gezien dit uiteraard een ongemakkelijke want confronterende zelfevaluatie is.
Je zou jezelf bijvoorbeeld volgende vragen kunnen stellen:
- Zijn mijn bedoelingen ernstig of ga ik eerder voor amusement? Niks mis met dit laatste, maar dat heeft wel gevolgen. Vooral voor de andere, eventueel nietsvermoedende partij.
- Ben ik bereid me voldoende te engageren? Steun en toeverlaat te zijn? Eventueel samen te wonen?
- Hoeveel tijd kan ik in werkelijkheid besteden aan de partner en de relatie of zit mijn agenda nu al propvol? (met werk/kinderen/familie/vrienden/op adem komen/interesses/hobby’s) We mogen immers niet vergeten dat de opstart en de bestendiging van een relatie veel tijd en energie vraagt van de betrokkenen.
- Hoe flexibel kan ik zijn in het contact met de ander, zonder daarbij mezelf en mijn persoonlijke behoeften uit het oog te verliezen.
En last but not least:
- Wat heb ik een partner te bieden qua persoonlijkheid? Veel mensen gaan immers door de knieën voor iemand met een boeiende, gulle, pittige en veelzijdige persoonlijkheid verpakt in een goedogende buitenkant. Dat is begrijpelijk.
- Wat heb ik te bieden op materieel vlak? We hoeven hierover niet hypocriet te doen. In de praktijk blijkt dit immers behoorlijk belangrijk te zijn. En ook dat is begrijpelijk.
Als je op die manier te werk gaat, kan je vooraf min of meer inschatten hoe je kansen liggen op de datingmarkt. En, bij welk soort partner je uiteindelijk zal terecht komen. Dit zal je behoeden voor desillusies en je een meer nuchtere kijk bezorgen op en bij het daten.
