We genieten het voorrecht te mogen leven in de boeiende eenentwintigste eeuw. Een eeuw waarin meer mensen dan ooit meerdere relaties aangaan of zullen aangaan tijdens hun leven. Ook kenmerkend voor deze eeuw is het feit dat we allemaal te weinig tijd lijken te hebben. Het is dus handig zo snel mogelijk een kandidaat-partner met bindingsangst te herkennen. Zoniet is onze input qua tijd en moeite een maat voor niks geweest.
Daarom: Hoe herken je nu iemand met bindingsangst? Heel eenvoudig: als je meerdere van volgende symptomen of allemaal, bij jezelf of je partner ontdekt. Die symptomen zijn in werkelijkheid niets anders dan pogingen om de ander op afstand te houden teneinde intimiteit en verbinding te vermijden. Elders op deze site staan bijdragen over de prins/prinses en de jongen/het meisje. Als je die er even bij neemt, zal je merken dat beide types opvallend veel kenmerken vertonen van bindingsangst.
Iemand met bindingsangst:
- Verveelt zich snel in een relatie. Eens het nieuwe eraf, raakt hij/zij uitgekeken op de partner omdat men denkt dat men die op korte tijd al helemaal door heeft. De ander is dus niet meer boeiend. Bovendien eist degene met bindingsangst niets minder dan perfectie van de partner, hetgeen onmogelijk is. Daaruit volgt dat hij/zij continu van alles aan te merken heeft op de ander. Het resultaat: hij/zij acht de ander geen echte inzet meer waard. Wat uiteraard funeste gevolgen heeft.
- Verhindert via het bovenstaande handig dat de stap naar een volgend stadium gezet wordt. Dat betekent dat de relatie almaar ter plaatse blijft trappelen, daar waar ze spontaan naar een volgend niveau zou moeten doorgroeien.
- Zegt ja tegen seks en zet zijn/haar beste beentje voor in bed. Maar, eens het seksmoment voorbij, krijgt de partner amper of zelfs geen aandacht meer. Waarbij die het gevoel krijgt inwisselbaar te zijn. En dat is helaas vaak zo.
- Houdt van een gevarieerd, spannend en zelfs chaotisch seksleven met steeds nieuwe partners. De mens met bindingsangst is doorgaans niet uit op vastigheid, duurzaamheid, liefde en vereniging. Hij/zij wenst het liever leuk, losjes en volledig vrijblijvend te houden. No strings attached, remenber! Precies daarom blijven relaties met mensen die in een vaste relatie zitten en/of niet of weinig beschikbaar zijn ook zo aantrekkelijk. Dan kunnen ze intussen ook ongehinderd rondscharrelen.
- Zal de zogenaamde partner zelden of nooit hulp bieden wanneer die het nodig heeft. Geeft op dat moment volhardend en bewust niet thuis. Omdat hij of zij het engagement ontvlucht.
- Laat zo weinig mogelijk los over zichzelf en het eigen leven. Ook blijkt de mens met bindingsangst bitter weinig of zelfs helemaal niet, geïnteresseerd te zijn in de partner en alles en iedereen eromheen.
- Zorgt ervoor de lakens uit te delen in de relatie en bepaalt meestal strategisch het hoe, wanneer en waar, van de ontmoetingen.
- Houdt zijn/haar familie (ouders, kinderen, broers en zussen) ver van de partner vandaan. Is vanzelfsprekend evenmin geïnteresseerd in de familie van de partner.
- Blijft constant oog hebben voor potentiële partners.
- Vertoont haremgedrag. Heeft de nodige vrienden/vriendinnen en koketteert onvermoeibaar (en wellicht automatisch) voor het andere geslacht. Heeft met meerdere van hen al een ‘soort’ relatie achter de rug. Trekt met hen die het aankunnen, dan ook graag nog eens op.
- Vertelt de ‘partner’ regelmatig hoe leuk ze het samen wel hebben. Brengt desondanks opvallend weinig tijd door met die partner. De lange pauzes garanderen immers een veilige afstand. Waarna de partner het gevoel krijgt emotioneel telkens opnieuw van nul te moeten starten. De partner, diens familie en omgeving, vragen zich dan ook terecht af of er hier wel sprake is van een (h)echte relatie. Intussen is het juiste antwoord overduidelijk en dat is: nee.
- Geeft altijd de absolute voorrang aan activiteiten met mensen uit zijn of haar vriendenkring. Wat betekent dat de partner eigenlijk nooit op de eerste of zelfs tweede plaats zal komen. Hobby’s en eventuele kinderen genieten eveneens altijd voorrang.
- Prefereert korte, tintelende relaties maar evenzeer lekker turbulente knipperlichtrelaties. Verdwijnt geoefend uit beeld van zodra een contact ernstig dreigt te worden. Denkt dus zelden of nooit toekomstgericht of in termen van ‘wij’ of ‘ons’. Indien de partner aandringt op meer duidelijkheid inzake de evolutie van de relatie, krijgt die gegarandeerd een vrijblijvend tot zelfs kwetsend antwoord. Dringt de partner verder aan dan zal de persoon met bindingsangst bewust op één of andere manier ( uitlokken ruzie, zaak laten doodbloeden) de relatie beëindigen.
24 reacties
Heb hier ook last van, constant bezig met aantrekken en afstoten van mensen, waardoor ik eigenlijk nergens sta, heb gelijk constant nood aan spanning in mn leven…Heb sinds kort ook iem. verwijderd vn mn account waar k telkens klamme handen vn kreeg als hij iets “postte” op zn prikbord, maar heb gezegd tegen hem dat ik hem niet meer ging lastigvallen, en dat ik mij een lastpost voelde in zn ogen. Hij heeft hier niet op gereageerd, waardoor het voor mij overkomt dat hij mij wel een lastpost vind, net tzelfde als dat k ontslagen ben op mn werk, en ook naar m gestuurd heb (ex lief vn mn zus), dat hij wss content is dat hij vn mij af is, waarop k ook gn antwoord gekregen heb… (maar tis ergens ook “slecht” voor de buitenwereld, en taboe ook ergens…Ik “durf” soms ook niks meer daardoor eigenlijk, wil gewoon niet weer afgewezen worden. probeer dan contacten te leggen met andere jongens, maar die blijven redelijk oppervlakkig…Heb al paar “dates” achter de rug ook, maar had achteraf altijd wel dingen aan te merken…
Is het normaal da ik zin had om vnvnd mé mijn ex vriend zijn neef te kussen? Heb er vroeger al ns mee gekust toen k nog same was mé zn neef (die dus mn ex is), en had daar vandaag weer enorm véél zin in, was superlang gelede dak m nog gezien had….en was tegelijkertijd ook wa aant flirten mé zn maat dak al langer ken…
mijn man heeft deze symptomen heel sterk. het gaat een tijd goed, maar als er dan even een ruzie moment komt, kunnen we weer van voren af aan beginnen. We zijn nu 10 jaar met elkaar, hebben allerlei zaken gezamenlijk aangekocht en ik denk ook dat hij van me houd. Maar…. hij sluit zich volkomen af. Dit weekend is hij weg voor het werk, maar heeft dan ook zijn telefoon uitstaan en neemt totaal geen contact op. Zo ongeveer van: ik kan me uitstekend vermaken zonder jou. Wat moet ik toch doen?
ik eb hier ook last van…Int begin alles goe, ma achteraf ben k et snel beu, wil weer bij mn vrienden zijn, ook continu oog voor andere jongens…echt beu…eb gelijk energie teveel ook…echt degoutant…Mensen lachen mij nu al uit mé bepaald woord, ma kan daar ook nie aan doen eigenlijk…Had vandaag ook boel gemaakt mé “mn fitnessvriend” ij vond da spijtig, en was wa triestig, dan tog afgesproke, hoewel dak al terug goesting had voor nr pi-nuts te gaan voor iemand terug te zien…
@Maria, ik heb precies hetzelfde. Ik ben nu 8 jaar met mijn vriend, ons derde kind is onderweg, maar het is sinds anderhalve maand nu denk ik echt over. We hebben een koopwoning samen en een eigen bedrijf. Ik herken zo wat je schrijft. Ik heb acht jaar lang gevochten en geprobeerd te laten zien dat hij bij mij veilig is en ik heb niet zal kwetsen ofzo… Maar hij blijft afstandelijk.
Ik kan geen gesprek met hem voeren, zodra het over ons gaat, krijgen we ruzie en vaak wordt het zodanig gedraaid dat ik me achteraf afvraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat het gesprek hierop is uitgedraaid.
Hij onderneemt nooit iets met mij, maar is elk weekend weg. Heeft veel contacten met vrouwen, waaronder ook exen.
Is erg dominant in hoe alles moet.
Ik was laatst op vakantie met mijn twee kinderen, hij wilde niet mee, en liet mij duidelijk weten dat hij het wel lekker vond om twee weken alleen te zijn…
Nou zo kan ik nog wel honderd voorbeelden geven.
Maar intussen ben ik op… heb zoveel gegeven en weg gecijferd van mezelf dat er niks meer over is.
Ik ben er echt kapot van omdat het zo onrechtvaardig voelt… maar goed, ik denk dat het een gebed zonder end is. Je moet er of mee leren leven of er een punt achter zetten, want zijzelf zullen dit nooit erkennen, laat staan er iets mee doen. (ik heb zelf honderd keer voorgesteld om in therapie te gaan, maar hij vind dat hij niet gek is)…
Ik wens je veel kracht en sterkte toe…
Zijn hier zelfhulpgroepen voor?
Google kan je helpen om een zelfhulpgroep of therapiecentrum in jouw regio te vinden, Pieter.
Hallo,
Ook is deze topic al enige tijd gekeden geplaatst ik wil er toch even op reageren. Heb bijna drie jaar een relatie gehad met een partner(vrouw) die een groot aantal beschreven symptonen van bindingsangst vertoonde. Alleen wist ik dat toen nog niet.
In deze periode heb ik mij wel gehecht aan haar en haar kinderen waarbij ik ook gewoon contact probeerde te leggen met haar familie en en vrienden. Dit laatste was zowat onmogelijk omdat zij haar vriendenkring apart hield. Omdat ikzelf in een andere plaats woon en ook kinderen heb zagen wij elkaar niet dagelijks. Als de raelatie vordert en van mijn kant de behoefte ontstond om elkaar wel vaker te zien dan was dat moeilijk. Iedre poging daartoe moest van mijn kant komen. Ik zag gaandeweg dat ze zich ook geen enkele moeite deed om een band op te bouwen met mijn kinderen, familie of vriendenkring. Plichtmatig ging ze af en toe een keer mee naar een verjaardag maar meestal was het zo dat ze dan toevallig wat anders had. In de periode van drie jaar is onze relatie een aantal malen gestrand. Bij twee keer kon ik het nog lijmen door te praten en steeds verder gaande concessies te doen. (Eigenlijk al over mijn eigen grenzen heen)De derde keer duurde de breuk zeven maanden. Bij alle drie de breuken kwam ter sprake dat ze haar omgang met vrienden absoluut belangrijker vond dan haar relatie. En ja, dat mag zeker wel een keer gebeuren maar er moet wel een balans zijn en die was er dus niet. Niet dat het tot een dramitische niet oplosbare situaties leidde maar iemand met bindingsagst ziet iedere verdere stap in de relatie dan ook als beklemmend. Ze gaan echt geen vergaande verplichtingen aan, praten inderdaad niet over gezamenlijke toekomstplannen, ventileren weinig over hun eigen gevoel en ervaringen.
Het bizarre aan een dergelijke relatie is dus dat jij je wel bindt aan die persoon maar andersom gebeurd dat dus gewoon niet. Jij denkt dat die ander er voor je is maar dat blijkt op cruciale momenten niet zo te zijn. Na zeven maanden breuk weer bij elkaar gekomen, min of meer door mijn eigen toedoen maar dat bleek achteraf geen juiste keuze te zijn geweest. Tien maanden later wederom de stekkers uit de relatie.
Keihard, alsof het niet interesseerde. En zo is het dus ook, ze had zich niet gebonden en dus is het ook zo gemakkelijk om dan weer een einde te maken aan de relatie op het moment dat je weer een stapje verder wilt gaan. Om een heel lang verhaal kort te maken wil ik eigenlijk het volgende zeggen. Ik heb pas maanden na het beeindigen van mijn relatie ontdekt dat mijn partner vermoedelijk bindingsangst had. Dan vallen er ineens zoveel puzzelstukjes op zijn plaats. Toen ik nog volop in de verwerking zat van het verlies dat je toch geleden hebt voor je gevoel denk je mat name na over je eigen doen en laten. Je maakt jezelf verwijten die eigenlijk compleet overbodig zijn. Heel veel gedragingen van mijn ex-partner kon ik eerst niet begrijpen. Nu begrijp ik dat ik gewoon vette pech heb gehad iemand tegen te zijn gekomen die last heeft van bindingsangst.
Helaas ziet ze dat zelf niet. En daar begint het wel bij, het eerst zelf willen inzien.
Ik kan mensen in soortgelijke situatie maar een tip geven. Praat erover met je partner als die ervoor open staat. En anders kappen met de relatie. Dat klinkt hard en ik weet uit ervaring dat dat niet gemakkelijk is maar vroeg of laat draait het er toch op uit. Besteed je tijd liever aan iemand die wel verdere stappen in een relatie kan en wil zetten. Die je wel toelaat tot haar/zijn innerlijke ik, die wel de relatie belangrijk genoeg vind om zich ervoor in te zetten en tijd en moeite investeert om jou, je familie en vrienden te leren kennen en er een band mee op te bouwen.
He,
Wat kan je doen tegen je bindingsangst?
Ik heb nu een paar relaties achter de rug, en zoals daar staat geschreven ..
Werd ik ze inderdaad na een tijdje gewoon beuh.. En begon ik me te ergeren aan die persoon.
Ik heb een kindje & ben nu terug zwanger hij wil met mij gaan samen wonen maar ik weet niet of ik dat al aan kan met hem. Vanwege de ergernissen en ruzies die me opnieuw tegen een deur laten lopen tegenkom, & Ik weet niet hoe ik dit moet oplossen ook zonder hem te kwetsen. Ik vind het ook niet echt leuk met hem dingen te gaan doen, ondanks hij wel voor mij alles doet. En erg lief is voor mij en mijn dochter. Is er dan iets mis met mij ? En wat kan ik hier aan doen het maakt me zelf gewoon gek, en geeft veel stres.
De mensen rond mij zien het ook daarom dat ik eens op internet ging kijken en het klopt.
Ik heb bindingsangst.
Beste Enoca,
Tegen bindingsangst bestaat een goede remedie: samen met een gespecialiseerde therapeut(e) op zoek gaan naar de oorzaak van de angst. Waarna de disharmonie al naargelang, kan afgezakt of genezen worden.
Trek er wel de nodige tijd voor uit, want zoiets kan uiteraard niet in een handomdraai verholpen worden.
Succes!
Karina
Hallo
Ik begrijp het verhaal van Jos zo goed…ik zit al meer dan een jaar in een zeer lastige situatie. Ben verliefd geworden op een man met bindingsangst en dat is pas nu uitgekomen…Eerst hebben we een paar maand een relatie gehad en in die relatie deed hij zeer weinig moeite voor mij we hadden wel een relatie maar woonden apart aangezien we elk ons appartement hebben en zeer dicht bij elkaar wonen dus konden makkelijk bij elkaar binnenwippen. Na een paar maand nu een jaar verder sta ik nog geen stap verder aangezien hij op elk cruciaal of belangrijk moment voor mij wegblijft zoals mijn verjaardag, valentijn, familiefeesten, als ik problemen heb of me niet goed voel etc… Ik heb me zeer gehecht aan hem en zijn zoontje en hou ondanks alles van hem. Ik huil veel door zijn gedrag en als ik rondom mij kijk naar normale relaties doet me dit enorm veel pijn… Hij wou bij mij geen pyjama of tshirt achterlaten en wou in geen geval na een jaar mijn sleutels aannemen uit angst hij de zijne aan mij zou moeten geven. Als ik bij hem bleef slapen en hij vroeger doormoest als ik werd ik de straat op gezet en mocht ik niet eens alleen in zijn appartement blijven voor dat ene uurtje. Ik voelde me zo vernederd dat ik een eind heb gemaakt aan de relatie waar ik nu ziek van ben en heel veel van af zie. Hij blijft zeggen dat hij me graag ziet en moeilijk kan missen en ergens voel ik bijna dat hij opgelucht is dat we geen relatie meer hebben. Ik voel dat hij is wel bang dat ik zou daten met andere mannen en zzegt wel dat als ik dat doe ik hem helemaal kwijt ben. Hij gaat naar een psycholoog gaan nu alleen want hij wou er mij niet bij maar ergens denk ik dat ook dit weer in mijn nadeel gaat spelen hij heeft tjjd nodig voor zichzelf en denkt ook enkel aan zichzelf…ik ben er werkelijk niet gied van aangezien ik er niet los van kan komen en zo dan ook niet heb wat ik echt wil een NORMALE serieuze relatie. Hier zijn niets van plannen hij wil zelf geen reis boeken net mij en stuurt me alleen op reis heeft nooit iets betaald voor me of eens verrast met iets etc… Ik heb de indruk dat ik mijn tijd meer dan een jaar heb verloren en toch kan ik hem niet aan de kant schuiven of hem zeggen dat ik hem nooit meer wil zijn:-( . Ik voel me hier zeer machteloos en triest over. En ik weet niet meer wat doen. Graag raad van mensen die deze ervaring ook hebben. Hij vraagt tijd en ruimte maar na meer dan een jaar hem alles gegeven te hebben vind ik dat niet echt correct meer naar mij toe.
komt dit ook op mijn facebook terecht?
@san. Ik maak precies hetzelfde mee als jou. Ik ben bang dat ik je niet kan helpen, maar mijn ervaring met je delen helpt je misschien wel je gelijk te voelen. Ik heb net een relatie van twee jaar achter de rug. Mijn ex liet me ook altijd voelen of er ‘iets’ miste in de relatie, ik voelde me vaak eenzaam met hem, deed veel voor hem en had ook alles voor hem over. Hij kon nooit echt afspraken maken, als we al wel afgesproken hadden kwam hij vaak laat, veel te laat en heeft het zelfs een keer geflikt om helemaal niet op te komen dagen. Hij reageerde vaak niet op berichtjes, nam niet op of had zijn telefoon gewoon helemaal uit staan. Zei dat hij wel aan zijn gedrag wilde werken voor mij, omdat ik het leukste vriendinnetje was die hij ontmoet had, maar dat deed hij nooit. Ik had ook altijd het gevoel dat hij meer van zichzelf hield dan van mij. Maar hij werd altijd boos als ik zei: ‘Ik heb niet het gevoel dat je van me houdt en wil niks met me doen of delen.
Daarnaast was hij op momenten wel weer heel lief, kwam met bloemen aanzetten, lekkere wijn en vooral na vakantie (met zijn vrienden) had hij zin om me te zien en nam cadeautjes mee. Het was ook vooral dat hij veel beloftes deed, maar het kwam er eigenlijk nooit van. Hij heeft me nog nooit een cadeautje gegeven voor mijn verjaardag, was niet eens op mijn verjaardag en toen ik vroeg of hij op mijn feestje was zei hij; ; ja, even, maar ik heb zo met een vriend afgesproken. Het lijkt mij dat als je al twee jaar bij mekaar bent het toch logisch is dat je op het verjaardagsfeestje van je vriendin komt?
Hij werkte zich verder wel helemaal in mijn leven; nam mijn vrienden over, kwam bij dezelfde vereniging en ging ook nog hetzelfde werk doen. (Al heb ik hier behoorlijk tegen geprotesteerd, hij kwam er via een omweg toch wel tussen). We zagen elkaar op een gegeven moment elke dag, maar dat was erg oppervlakkig, geen ‘quality time’. Daarnaast wilde hij juist niet met mij praten of wilde hij niet bij me zijn als we bij zijn vrienden waren. Hij was altijd een soort ‘jekyll en hyde’ voor mijn gevoel, omdat hij altijd zo onvoorstelbaar en onduidelijk was. Zei dit, deed dat.. Al die beloftes die hij niet na kwam en daarnaast zo lief zijn. Zelfs nu het uit is. Ik kan er maar niet los van komen, net als San zegt. Je bindt je aan hem, hij niet aan jou. Althans, zo lijkt het. We spreken dan nog wel af en de ene keer is het geweldig, is hij knuffelig en zegt nog gevoelens voor me te hebben, dus wil niet zeggen dat hij me niet meer wil. De andere keer is hij weer afstandig en chagrijnig en kan er geen knuffel van af, wel sex natuurlijk.. Het moet ook allemaal op zijn manier, op zijn tijd. Ik herinner me ook nog dat hij ooit zei toen we een relatie kregen ‘als het uitgaat heb ik nooit eigenlijk verdriet’ en jaloers zijn ken ik niet. (Nou reken maar dat hij dat wel kende, maar niet ‘erkende’, denk serieus dat hij dit gevoel als een ‘naar gevoel’ omschreef en dat dat veroorzaakt werd door alles wat hij niet leuk vond in onze relatie). Hij zocht ook de problemen op denk ik. Ik was wel altijd degene die ruzie veroorzaakte tussen ons, maar het is ook erg lastig om om te gaan met iemand als die niet wil praten en voor je gevoel zichtzelf (in je leven en) uit je leven speelt. Het ging uit, omdat hij steeds afstandiger werd en heb me toen zo vervelend gevoeld dat hij ervoor zorgde dat ik degene was die het wel uit moest maken.
Ik heb zelf ook altijd behoorlijke bindingsangst gehad, maar dat veranderde toen ik hem tegen kwam. Ik kwam zeg maar soort van mezelf tegen en merkte dat ik nooit echt heel aardig ben geweest tegen mijn vorige vriendjes. Ik wilde nooit samen douchen, samen slapen of knuffelen. Liever alleen eten, sporten met vrienden, vrienden kwamen op de eerste en tweede plaats en twee dagen per week hem zien vond ik al meer dan genoeg. Was altijd bang mijn vrijheid te verliezen, kon maar moeilijk praten over mijn emoties, zat altijd te twijfelen of ik het uit zou maken, keek altijd om me heen naar ‘betere exemplaren’, zag de meeste toekomstplannen die ik had voor me als ‘alleen’ en wist dat de relatie toch niet lang zou duren.
Het is alleen niet dat iedereen hetzelfde denkt, voelt en doet en de redenen erachter zijn ook anders. De enige oplossing die ik kan verzinnen nu voor hem en mij is: praten. Alleen het probleem is, hij wil en kan maar moeilijk praten. Als het over ‘ons’ gaat dan wordt hij boos, loopt hij weg en is het eigenlijk onduidelijk waar hij nu boos over werd. Ook hij kan me ook zo ontzettend kwaad maken met dit gedrag! Soms ken ik mezelf niet meer terug. Het is puur haat en liefde met zo iemand. Dat maakt het ook zo moeilijk denk ik om ervan los te komen.
Beste Mieke,
Normaal gezien, blijft elke gepubliceerde reactie binnen deze site.
Met alle respect maar… “Heeft de nodige vrienden/vriendinnen en koketteert onvermoeibaar (en wellicht automatisch) voor het andere geslacht”. Wat is dit voor een onprofessionele uitleg? Want iedereen is per definitie hetero? Wat hier tevens beschreven staat op de site neigt meer naar een narcistische persoonlijkheidsstoornis, daarnaast heeft iemand met bindingsangst niet per definitie geen interesse in zijn (vaste) partner.
Ik heb net hetzelfde voor, met mijn vriend.
We zijn pas 9 maand samen, maar onze relatie is altijd behoorlijk hevig geweest. Als het goed gaat zijn we een topkoppel, waar iedereen jaloers op is. 100x per dag zegt hij iets wat ik net denk en omgekeerd. Maar plots na een ongelofelijke UP, begint hij afstandelijk te doen, draait zich in de zetel met zijn rug naar mij, wil geen hand geven op straat, neemt mij niet meer vast, en blijft zelfs beneden in de zetel slapen…
Dan heeft hij zogenaamd een “dipje”, voelt zich niet goed in zijn vel, amuseert zich niet in het leven, stelt alles binnen onze relatie in twijfel, ergert zich aan alles wat ik doe en zeg,…
Hij vindt mijn familie niet leuk, zegt hij dan, mijn vrienden ook niet, mijn huis waarin we wonen,… Weken loopt hij ermee rond, en als ik hem ernaar vraag “gaat het wel overwaaien”, tot hij plots op een dag beslist dat hij het niet meer ziet zitten en zijn boel pakt en weggaat. Vorige week heeft hij dit voor de 3e keer gedaan, en dit na een zalige reis waar we beiden zo van genoten hebben, en (dacht ik) naar elkaar toe gegroeid waren. Ik val dan in zo’n groot gat, dat ik deze keer zelfs naar de dokter ben moeten gaan om iets om mij te kalmeren. Ik weet helemaal niet meer wat ik moet doen, hem terug met open armen ontvangen als hij terugkomt? Ik wil niets liever, dan hem dicht bij mij, maar ik weet dat we binnen 3 maand weeral op dat zelfde punt staan op die manier…
Hallo allemaal,
Ik wil even reageren op wat ik tot nu toe gelezen heb.
Ik ben een man die sinds 9 maanden een relatie heeft met de meest fantastische vrouw die ik me voor kan stellen.
Alles wat hierboven aangegeven is herken ik in meer en mindere mate. Bij mij spelen deze issues al jaren. Zowel in mijn liefdesrelaties, werk, vrienden. Al mijn gedachtes en gedragingen kan ik terugleiden naar hoe ik ben opgevoed, wat ik daarin gemist heb en waarom ik, als het spannend wordt of eng, mensen of gebeurtenissen wil wegduwen.
Maar…dit doe ik niet.
Je gedachten zijn een vreemd iets met momenten. Het ene moment vindt je alles mooi en voel je je happy en verbonden met alles en iedereen. Het andere moment is het helemaal kut en keer je naar binnen waar het stil en donker kan zijn.
Wat E.S zegt over haar vriend herken ik. Geef hem de ruimte, ga je eigen ding doen. Het ligt niet aan jou. Maar door hem te vragen ‘of het overwaait’ is het de druppel die de emmer deed overlopen en is het blijkbaar even teveel voor hem. Er is een moment geweest dat er iets niet meer veilig was voor hem in een bepaalde situatie.
Ik heb vooral gekeken naar de relatie met mijn moeder en vader. Wat deden ze? Wat deze ze juist niet waar ik juist wel behoefte aan had?
Voorbeeld:
– Mijn moeder heeft mij als baby een keer laten huilen op aanraden van mijn vaders vader omdat ‘hij daar een grote jongen van word’. Das een pijnlijk iets als een ouder niet voorziet in de behoefte van een baby.
– Mijn moeder heeft ook een keer gezegd dat ik beter mijn best had moeten doen toen ik gezakt was voor mijn examen. Fock…dat deed pijn. En nog steeds soms.
Ik ben heel goed in het beschermen van mijzelf door soms van de pijn, en dus liefde, weg te lopen. Maar dat doe ik niet hoe moeilijk het ook is. Af en toe wordt ik gek van de gedachtes die me willen beschermen maar ik weet dat dit van een klein jochie is dat pijn is gedaan en niet van de volwassen man die ik nu ben.
Mijn vriendin heeft ook haar pijnpunten en is daar misschien nog wat minder sterk van bewust maar ik geloof dat dat vanzelf komt.
Wat ik zelf wat meer mag doen is mezelf openstellen en zorgen dat het pijn kan doen. Soms doet liefde pijn door ervaringen die je hebt opgedaan. Als iemand je zo kan raken dan zit diegene heel dichtbij je gevoel/hart.
Lees dit artikel eens: http://www.hannahcuppen.nl/artikel-verlating-en-intimiteit.html
Dit omschrijft de pijn achter bindingsangst het best.
Mijn vriend heeft mij intussen verlaten…
Hij amuseert zich zo te horen weer rot, en ik zit hier te bleiten als een klein kind, het zou omgekeerd moeten zijn!
Mijn vriendin wees me erop dat ik bindingsangst heb omdat ik geen enkele relatie doe slagen en als ik een leuke vent tegen kom, vind ik er wel wat op om er niets mee te beginnen. En ze heeft gelijk. Diep vanbinnen dacht ik ook wel dat er iets aan mij scheelde, terwijl ik het altijd op de venten stak.
Het artikel van B heeft me wel al wat klaarder doen zien, het heeft idd te maken met mijn band tussen mij en min ma vroeger. Bedankt daarvoor B.
hallo ,
Ik kan mezelf ook in zo’n situaties plaatsen , ik ben nu een 3 tal maanden met een meid “of ik bezie ze als mijn vriendin maar zij ziet me niet zo omdat we niets officieels hebben ” bezig . het loopt echt met ups en downs na elke down gaat het wel beter dat wel maar toch moet er altijd wel iets zijn waardoor ze daarna beseft wat ik weer voor haar beteken . ik zelf ben een 25 jarige belg en zij is een 23 jarige nederlandse , we wonen op een dik uur van elkaar af wat voor mij geen probleem maakt die afstand neem ik met plezier bij , we kennen elkaar al anderhalf jaar en hebben atijd wel een boontje voor mekaar gehad omdat we vaak samen uitgaan . we hebben ook een grote app met vrienden waarmee we uitgaan of dezelfde muziek delen en hun weten van ons omdat ze ons bezig zien en volgen in de app , ze gunnen het ons ook omdat zij het niet makkelijk heeft en ik zelf alles voor haar doe in het mogelijke , ons contact word beter en beter ik mocht zelfs haar moeder en een paar weken later haar ouders en zus zien maar mocht niets over ons zeggen , onze jobs botsen ook wel omdat ik in de dag werk en zij doet horeca dus werkt ze heel vaak van middag tot avond en ook vaak in de weekends . onlangs hebben we ook wat ontdekt dat ze hsp heeft dus ze stoot haar vaak af en na de nodige tijd begreep ik haar ook daar beter in , maar ondanks onze afstand en jobs die moeilijk overeen komen blijf ik ik hopen in ons en zie ik de ware in haar omdat we op zoveel vlakken samen passen . enkel wil ze de stap niet zetten om het officieel een realtie te kunnen aangaan , enkel mijn vrienden en familie weten hier van omdat ik de afstand steeds rij ( wat ik niet erg vind ) dus moet ik wel eerlijk zijn omdat ik dan weg ben , onze uitgaans vrienden en een paar vrienden van haar weten het er ook van , enkel haar ouders en familie niet wat ik wel jammer vind omdat alles in het geheim nu gebeurt ofwel wacht ik haar op na haar werk om even samen bij elkaar te zijn in de auto , als we een koppel zouden zijn zouden we zo veels makkelijker contact kunnen hebben en lekker dingen kunnen doen , ik weet ondanks de afstand dat ik nu nog niet alle dagen bij haar kan zijn maar als we een koppel zouden zijn zou het ons contact wel een stuk makkelijker maken natuurlijk , we zien elkaar 1 tot heel soms 2 x wekelijks , het heeft zelfs eens bijna een maand geduurd voordat we elkaar even weer zagen omdat ze tijd voor haar zelf wil wegens haar hsp . onze vrienden gunnen het ons zo hard en zij zelf zegt dat ook maar , ik kan nu niets anders doen dan de tijd te laten uitwijzen tot zij vind dat ze klaar is voor een relatie , maar als ik daar over begin zegt ze steeds dat haar ouders hierover moeilijk gaan doen en ze geen zin heeft in gezeik … ik kan begrijpen dat je moeilijke ouders hebt maar als ik moest kiezen tussen met haar een realtie aangaan en dan een tijdje gezeik aan horen van thuis dan neem ik dat met plezier mee als het uiteindelijk jou samen brengt … maar natuurlijk weet ik ook niet al te best hoe haar thuis situatie is , al verteld ze wel vaak over haar thuis maar toch steeds wil ze niets laten merken aan haar ouders / familie over mij en ook op Facebook like ze niets of mag ik niet eens een ontschuldige foto van ons twee posten omdat ze dan bang heeft dat vrienden er op reageren en dat haar ouders dat zien … ik zie haar dood graag en ik zie een toekomst in haar ook omdat we het er van tijd ook over hebben , het enige blijft me achtervolgen waarom ze nou geen relatie wil aangaan ” door haar ouders zegt ze steeds” ik ben iemand die heel positief blijft maar soms twijfel ik dat het aan haar ligt en niet haar ouders maar ik heb ook geen glazen bol want het kan idd zijn dat ze moeilijke ouders heeft maar dan toch zou ik zelf die stap wagen als het ons gelukkig maakt … we hebben samen hele leuke babbels en delen samen fijne momenten zelfs bij haar thuis als de anderen slapen zijn maar toch moeten we dan uitkijken dat ze ons niet betrappen , het is zo spijtig dat ze die stap niet durft zetten om eerlijk te zijn tegen haar ouders , ze is oud genoeg om keuzes te maken in het leven en je ouders houden van jou dus zouden ze elke keuze dat je neemt moeten steunen , het word serieuzer tussen ons en dat is ook moeilijker te verbergen omdat soms vrienden ons taggen bv … zou het effectief aan haar ouders kunnen liggen of zou het probleem toch bij haar liggen ? alvast ik blijf hopen in ons en wacht met de nodige tijd alles af … na alles wat we samen al gedaan hebben en ik mocht van haar zou ik toch denken dat ze geen erge vorm van bindings angst heeft omdat ze me ergens toch toe laat ik haar leven en we niet enkel seksueel actief samen zijn … het loopt nu al een tijdje beter omdat we ook beter communiceren wat heel belangrijk is en praten over onze gevoelens en hoe veel we elkaar missen en ook normale gesprekken . ook als we uitgaan en ze komt een bekende vriend tegen (t niet van onze uitgaans groep ) en die vraagt ” is dat jou vriend ? ” zegt ze nee , dan vraag ik erna waarom zei je dat waarop ze antwoord njh wij hebben toch nog niets officeels … vindk zo jammer dat ze dat dan zegt … echt zonde dat ze niet eerlijk kan zijn tegen haar familie en ook op de sociale media laat ze niets van mij merken ofwel heeeel raar of zelden maar liefst niet . zou het probleem bij haar liggen of effectief bij haar ouders ?
alvast bedankt voor de tijd en het lezen van deze lange tekst .
mvg Jens
Hoi,
Ik heb onlangs iemand leren kennen, waarvan ik vermoed dat deze bindingsangst heeft. Onze kennismaking was uitzonderlijk, nog nooit zo goed bij iemand gevoeld, na een korte periode van zeer intens contact kreeg hij het moeilijk toen ik liet merken dat ik soms niet echt goed in mijn vel zit. Ik verwachtte steun en kreeg een koude douche. Ineens had hij tijd voor zichzelf nodig. Ik was goed als speciale vriendin, maar mocht absoluut geen enkele verwachting koesteren. (wat mij onmogelijk lijkt, zelfs in een vriendschappelijke relatie zijn er steeds toch een soort van verwachtingen.
IK ben blij dat ik dit zo snel herken en dat ik afstand kan nemen, na de eerste keer gekwetst te zijn geweest. Dit heeft mij ook doen beseffen dat ik misschien zelf ook een vorm van bindingsangst heb, waar ik nu mee aan de slag wil gaan.
Bindingsangst is een hel, alles en iedereen blijft op veilige afstand, enigzins wil ik ergens wel een relatie, niet zozeer de seks mis ik in een relatie, want heb niet altijd nood aan seks… Laten we zeggen dat ik 1 keer om de 2 maand intiem contact heb…. Maar ik mis eerder wat ge aan mekaar hebt binnen een relatie, het knuffelen, kussen, mekaar vastnemen, weten wat ge aan mekaar hebt… Maar merk van mijzelf op dat ik liever bij vrienden ben, en mijn werk absolute voorrang heeft op alles, waardoor ik geen ruimte kan maken voor een echte relatie en enigzins dus “alleen” achterblijf als ik het zo mag stellen, en in feite ook niet altijd zin heb in seks. Waarom kies ik voor die weg vraag ik mij af? Een relatie kan toch leuk zijn?
Allemaal heel herkenbaar. Ik heb nu ook sinds enkele maanden een relatie en zoek naar manieren. Wij praten veel en dat helpt.
Ik heb een ernstige vorm van bindingsangst, hechtingsangst. Zo erg dat ik vrienden ook niet te dicht durf laten komen. Intussen ben ik me erg bewust daarover, veel over gelezen,…
Vaak denk ik dat ik niet dichterbij kan komen en als iemand te dicht komt, krijg ik stress en angst. Ik besef dat ik angst heb om afgewezen te worden. Die angst is enorm verstikkend omdat ik tegelijk verbinding maken wil maar schrik heb. Vaak kies ik partners die reeds een relatie hebben of op enorme afstand wonen of enorm weinig tijd hebben. Het voelt veiliger.
Ik heb een bloedhekel aan afhankelijke mensen en duw ze meteen weg. Omdat ik dat niet aan lijkt te kunnen. Het is te zwaar, te moeilijk en te vermoeiend. Het vergt enorm veel energie.
Ik word wel vaker verliefd en ik ben ook al gekwetst geweest. Het zijn dan steeds mannen die niet meer kunnen aanbieden, onbereikbaar lijken. Doet me denken aan Echo en Narciscus.
Ik weet wel hoe het kan lukken eraan te,werken. Het is een enorm lange weg. Een weg van voelen en kwetsbaarheid. Kwetsbaarheid die ik haat. Ik heb nooit kwetsbaar mogen zijn en anderzijds, ben ik meer dan kwetsbaar.
Mijn verhaal dus.