Telkens ik het liedje ‘Alles is Liefde’ van Blof hoor, dwalen mijn gedachten onvermijdelijk af. Naar zo’n dertig jaar geleden. Toen raakte ik op een beurs aan de praat met een vrouw die onvermoeibaar boeken sleet van een religieus of spiritueel kaliber.
Terwijl ze inging op de vraag van een zoekende ziel, kreeg ik volop de tijd om haar te bestuderen. Ze was een kleine, grijzende non met een gerimpeld gezicht. Een werkelijkheid die in schril contrast stond met haar uitstraling. Die was open, zonnig en zelfs vrolijk. Ze bewoog zich wat moeizaam, maar dat kon de pret niet drukken. Logisch, als je eenmaal het licht gezien hebt. En dat had ze, daar het heilig vuur aanstekelijk uit haar ogen vonkte bij elk woord dat ze sprak.
Ik wachtte geduldig tot ze opnieuw alleen was.
‘Je zei dat alles liefde is’, begon ik opnieuw.
‘Alles en iedereen is liefde, vergeet dat nooit’, antwoordde ze rustig.
‘Die waarheid zit dan wel heel goed verstopt’, weerlegde ik.
‘Problemen thuis?’, vroeg ze alert.
Waarop ik heel beknopt maar zonder aarzelen mijn relatieproblemen op tafel gooide.
‘Stuur je man in gedachten zo vaak mogelijk liefde, wat hij ook doet of zegt’, zei ze, ‘en je zal merken dat het leven aan jouw kant zal staan. Want liefde geven werkt als een boemerang. Maar besef wel dat de liefde die jij uitstuurt, meestal via een andere weg tot jou terug zal komen. Omdat liefde nooit verloren gaat, maar wel voortdurend circuleert. Je moet worden wat je in wezen al bent’, ging ze verder, ‘en dat is een brandpunt van liefde. Wees liefde.’
Ik had destijds hevige twijfels bij de uitspraken van de glimlachende non die me adviseerde over situaties die haar vreemd waren. Want had zij een man die dag na dag, onverstoorbaar zijn gangetje ging? Een man die me steeds opnieuw bij de vraag bracht: wat heeft hij nu weer uitgevreten achter mijn rug om? God nee. Wist zij dus veel. Amper twee jaar later vernam ik toevallig dat ze overleden was. Toen ik haar ontmoette, leed ze blijkbaar al jarenlang aan een ongeneeslijke ziekte waaraan ze tenslotte bezweken was.
Nu, enkel decennia later, ben ik geneigd volledig akkoord te gaan met wat ze me toen zomaar meegaf. Alles is inderdaad liefde. En ons leven wordt slechts moeilijk omdat we deze simpele waarheid niet kunnen beleven.
Wat de non me toen in een handomdraai bijbracht, wordt vandaag verkocht en verpakt in talloze varianten. Zoals nieuwe boeken en (te) dure workshops die oude kennis uit het Nieuwe Testament, verpakt in een handig nieuw jasje, tot bij de zoekende mens brengen. De kern van die kennis is: word en wees liefde. Want liefdevol zijn, volstaat niet. Omdat liefdevol zijn doorgaans niets meer is dan een dekmantel voor onzekerheid, angst, de nood aan bevestiging en affectie, manipulatie en medelijden. Of voor de behoefte om anderen te controleren, de nood aan materiële zekerheid, woede, schaamte, schuldgevoel, eenzaamheid en frustraties allerhande.
Na jaren gevuld met talloze vruchteloze pogingen om liefde te worden, trappel ik helaas nog steeds ter plaatse. Eén ding weet ik echter zeker: ik heb de liefde in de ogen gekeken. Want die non van toen, daar op die beurs, was pure liefde. Daar ben ik intussen helemaal van overtuigd geraakt.
