Men zegt wel eens: mannen moet een beetje doof zijn en vrouwen een beetje blind om een huwelijk of een relatie te laten slagen. In dit gezegde zit zeker een grond van waarheid. Want laten we het even hebben over het gedeelte dat zegt: “vrouwen moeten een beetje blind zijn”…
Een poosje geleden las ik een artikel over hoe vrouwen reageren als hun man of vriend naar andere vrouwen kijkt. Het artikel was geschreven door een man. En dit is een uiterst belangrijke en interessante invalshoek. De invalshoek van de vermeende schuldige, zeg maar. De man in kwestie zat in een koffieshop. Hij genoot er van een Illy expresso en een broodje martino. Intussen nam hij de Metro door. Na een tijdje streken twee dames neer aan de tafel naast hem. Eigentijds uitziende vrouwen waren het, van om en bij de veertig. Intussen had de man de Metrokrant helemaal uit en spitste hij vanzelf de oren.
Eén van de vrouwen, duidelijk de pittigste, begon haar beklag te doen over haar man. Die had teveel oog voor andere vrouwen, beweerde ze. Voor jongere en mooiere vrouwen, natuurlijk. Of, wat dacht je. Haar man kon het lonken maar niet laten en zij, zij begreep er niets van. Want ze hadden het toch goed samen? En ze mocht toch zeker nog gezien worden, of niet soms? Waarom deed hij het dan telkens opnieuw, zelfs wanneer zij naast hem liep of zat? Ze mocht er niet aan denken hoe het er dan aan toeging als ze er niet bij was. Zijn gedrag maakte haar duidelijk kwaad, verdrietig en vooral heel onzeker.
Ze vroeg haar vriendin:
‘Hoe leer ik het hem af, hoe pak ik het aan om hem te veranderen? Weet jij het soms?‘
Waarop de vriendin eerst diep zuchtte en daarna piepte dat ze er geen idee van had. Want wat bleek? Ook de man van de vriendin bezondigde zich aan het nakijken van andere vrouwen. Daarna raakten de vriendinnen het er roerend over eens dat hun mannen maar eens moesten ophouden met dat voortdurend gelonk naar andere vrouwen. En dus met de voortdurende belediging of onderwaardering van hun eigen vrouw.
Onze Metroman was niet tevreden over wat hij hoorde. Hij besefte dat de eis van de dames allesbehalve realistisch was. Hij was een man en wist dus maar al te goed dat de ogen van mannen beter ontwikkeld zijn dan die van vrouwen. Als geboren jagers zijn en blijven mannen visueel alerter dan vrouwen. Met de ogen spotten ze de prooi. Ongeacht of ze van plan zijn die te besluipen, te vangen en te consumeren, of niet. Het is gewoon een aangeboren, volautomatisch mechanisme dat bij veel vrouwen onrust en ergernis zaait. Maar dat hoeft niet. Want het overgrote deel van de mannen monstert de prooi wel maar opent er de jacht niet op. Het blijft dus meestal bij kijken, aldus de mannelijke schrijver. Indien vrouwen dat maar konden begrijpen en op die momenten een beetje blind zouden willen zijn, dan zou hen veel kwaad bloed bespaard blijven.
En natuurlijk praat een man er niet over met zijn vrouw omdat hij haar reactie vreest. Omdat veel vrouwen niet kunnen of willen begrijpen en aanvaarden dat dit simpelweg de aard van het beestje is. Wat maakt dat het resultaat van een aangeboren, puur instinctieve neiging, zo goed als onbespreekbaar is tussen menige man en vrouw. En dat is zo verschrikkelijk jammer.
Tot zover de visie van de schrijver in kwestie. En alles wel beschouwd, zit hij waarschijnlijk dicht bij de waarheid.
1 reactie
Het moet maar een keer afgelopen zijn het goed te praten voor de man. Als deze theorie klopt dan zouden alle mannen ongeneerd kijken naar andere vrouwen waar hun vriendin/vrouw naast loopt, maar ik ken er genoeg die dit niet doen. We leven in het jaar 2016 en niet in het jaar nul. Het toont geen respect naar de vriendin/vrouw om naar andere vrouwen te kijken waar ze bij staat, en daar horen ze maar rekening mee te houden.