Ik hou ervan de trein te nemen. Omdat het zo inspirerend is. Ik hoef enkel vooruitziend in de buurt van een gezelschap plaats te nemen, waarna ik kan achterover leunen, luisteren en inspiratie opdoen. Zo had ik een tijd geleden een afspraak in Antwerpen Centraal en stapte dus in Gent goedgezind op de trein. Er zaten ongewoon weinig reizigers op. Maar, no problemo, want dat waarop ik hoopte, gebeurde meteen. Ik zeeg neer, schuin tegenover drie, vrij goed uitziende vrouwen. Hun leeftijden schatte ik ergens tussen veertig en vijfenveertig. Dit was het soort dames dat vol in het leven stond en dus gespreksstof zat had. Inclusief een portie drama, dat spreekt. Weggedoken in mijn hoekje, bleef ik quasi onzichtbaar voor hen. Ik daarentegen zag hun spiegelbeeld in het venster en spitste alvast de oren. Toen de trein in beweging kwam, raakte gelijk het gesprek op dreef.
‘Hoe voel jij je nu’, begon vrouw één.
‘Ik weet niet hoe ik me voel, een beetje alles tegelijk’, antwoordde vrouw twee en meteen de knapste van de drie.
Waarop ook vrouw drie zich in het gesprek mengde en nog wel via volgende felle uithaal: ‘Indien ik in jouw schoenen zou staan, dan zou ik die zak iets aandoen. Zeker weten. Indien mijn man het ooit zou aandurven de koffer in te duiken met één van mijn beste vriendinnen, dan zou ik hem vernietigen. Of op zijn minst zwaar terugpakken. En haar erbij, reken maar!’
‘Ach Ilse, denk nu toch eens na’, sprak toen vrouw één opnieuw. ‘Wij vrouwen, kunnen ons in zo’n geval beter afvragen of de man die ons leven tijdelijk om zeep heeft geholpen, nog een seconde van onze kostbare tijd en energie waard is. Het antwoord op die vraag is meestal een dikke nee. Want je kan je maar beter focussen op jezelf en je tijd en energie investeren in mensen en dingen die er echt toe doen. Bekijk het zo: de partner en de relatie zijn sowieso verloren. En wie wil er nu investeren in een verloren zaak?’
Er daalde toen een betekenisvolle stilte neer over het trio. De woorden van vrouw één hadden duidelijk indruk gemaakt. Omdat ze afkomstig waren uit een hogere bron dan het gekwetste ego. De “oog om oog, tand om tand“ houding werd hier vervangen door gezond verstand. Door terechte zelfbescherming zelfs, die er moet voor zorgen dat een mens rechtop en zichzelf kan blijven in de stormen van het leven.
Ik moest dus wel instemmen met de gedachtegang van vrouw één. Die van vrouw drie daarentegen was zeer begrijpelijk maar veel te emotioneel geladen en vandaar te beperkt. Kwaad met kwaad vergelden, lost niets op. Het schept enkel nieuwe problemen, waar uiteindelijk niemand bij gebaat is. En dat kan de bedoeling niet zijn. Indien situaties als deze goed begrepen worden, werken ze immers verrijkend. Omdat ze ons dwingen bij de zaak te blijven. Wat kan leiden tot introspectie, relativering en nieuwe, bevrijdende en dus helende inzichten. Wat haaks staat op de gangbare, nietsontziende en escalerende strijd tussen twee ego’s. Hoewel er schuin tegenover mij, weer leven in de brouwerij was gekomen, hoorde ik een soort aarzeling tussen het gemompel door. Want de dames zongen nu hoorbaar een toontje lager.
Het trio stapte af in Lokeren. Hun rit was kort geweest. Terwijl ik hen nakeek vanuit de zich terug op gang trekkende trein, dacht ik plots aan wat de populaire Amerikaanse columniste E. Jean Caroll in het Amerikaanse maandblad Elle over mannelijke ontrouw ventileert. Want ontrouw komt natuurlijk ook in de vrouwelijke variant voor, nietwaar? Omdat er voor ontrouw op zijn minst twee nodig zijn…
Terug naar E.J.Caroll nu, die zei: “Betrap jij je man met een ander? Schakel dan een advocaat in vooraleer je zijn boxershort met secondelijm aan zijn rug plakt. Iemand die je helpt uitzoeken wat je precies wilt. Want pas als je weet wat je wilt, kan je gedisciplineerd en moedig handelen. Confronteer je man vervolgens met zijn overspel. Huil daarbij niet en hang onder geen beding het hulpeloze vrouwtje uit. Vertel hem duidelijk wat je wilt, en dat zijn de eerste stappen op weg naar een scheiding die wel eens in je voordeel zou kunnen uitdraaien. Jawel. Of, naar een nieuwe en loeispannende, onconventionele relatie.”
Geef toe, de inmiddels vierenzeventigjarige en professioneel nog steeds volop actieve E. Jean Caroll zou wel eens de nagel op de kop kunnen slaan.
