Terwijl ik mijn venstertabletten langs de straatkant aan het afborstelen was, zag ik Celine op de fiets voorbijflitsen. Met haar had ik vroeger regelmatig contact. Een contact dat intussen onherroepelijk opgedroogd is. Omdat ik telkens ik haar in het vizier kreeg, moest denken aan een voorvalletje tussen ons van jaren geleden. Eentje dat leuk had kunnen zijn voor eventjes indien het niet zo vernederend was geweest. Bovendien begreep ik het het hele gebeuren nog steeds niet zo goed tot ik het een tijd geleden, plotsklaps en eindelijk wél begreep. Maar het duurde ongeveer 22 jaar vooraleer ik hieromtrent het licht zag. Jawel. Shame on me, I know. Maar goed, ik was en ben uiteraard blij met het alsnog bekomen inzicht. Het zat namelijk zo.
Ruim 22 jaar geleden zakte ik samen met mijn toenmalige vriend Fred af naar de Gentse Feesten, waar plezier, sfeer, talloze optredens en bergen lekkers de boventoon voerden. Fred woonde in het Antwerpse en wou dit gigantisch volksfeest absoluut een keer meemaken. Ik kon hem hierbij prima gidsen want ik bezocht de Gentse Feesten jaarlijks meerdere keren. Al sinds de 70er jaren van vorige eeuw toen de muzikant Walter De Buck de zieltogende Feesten nieuw leven besloot in te blazen. En er nog in slaagde ook. En daar gingen Fred en ik dus.
Na het gesmaakt optreden van Raymond van het Groenewoud op de Korenmarkt te hebben meegepikt, werd het echt zoeken naar een plaatsje om iets te drinken. Het was er immers superdruk en we werden opgeslokt en meegevoerd door de menigte. We moesten zelfs handjes vasthouden om elkaar in de mensenzee niet te verliezen. En toch slaagde Fred erin om ergens een vrij tafeltje te spotten én te scoren. Alleluja! Even lekker bijtanken dus vooraleer ons opnieuw in het gewoel te storten. We bestelden een biertje. Kriek voor mij, Palm voor hem. Terwijl we klonken op nog meer spannends, leuks en moois, hoorde ik een stem die zei: ‘Als dàt geen bekende is’.
En ja hoor, daar stond Celine. Ze was een kennis uit mijn dorp die constant overliep van energie en met wie ik regelmatig een babbel deed. We waren geen vriendinnen maar hadden wel een gemeenschappelijke vriendin. De gescheiden Celine die vier kinderen in haar eentje opvoedde, bezocht de Feesten met haar oudste zoon. Die ze echter intussen al was kwijt gespeeld in de feestelijke hectiek. Zonder het te vragen, zeeg ze neer op de stoel naast mij. Ik stelde Fred voor aan Celine en omgekeerd. Fred vroeg wat Celine wou drinken en ging de gevraagde cava halen aan de tapkast. Waarna we begonnen te praten. Of beter gezegd, waarna Celine vooral tegen Fred aan begon te tetteren. Celine hanteerde altijd een vrij keurig Nederlands. Idem voor Fred maar zijn Antwerps accent bleef toch continu lichtjes sluimeren op de achtergrond. En dat ontdekte de immer alerte Celine, meteen. Waarna ze haar spelletje startte. Celine richtte zich dus de hele tijd tot Fred in een soort plat Antwerps dat ze ter plekke uitvond. Het leek nergens op want Celine had niks met Antwerpen. Ik hield mijn hart vast. Omdat ik wist dat Celine, eens gelanceerd, doorging tot het bittere einde. Fred ging niet in op haar getreiter en beantwoordde beleefd haar vragen. Maar ik kende Fred inmiddels voldoende om te zien en te voelen dat hij bijna over de rooie ging. Ik zat er bij voor Piet Snot, keek naar het steekspel van Celine en vroeg me af of ik al dan niet moest ingrijpen. Want alles wel beschouwd, was ze Fred stevig en mij toch ook wel wat, aan het ridiculiseren. Ik schaamde me tegenover Fred en vroeg me af waar die plotse maskerade van Celine vandaan kwam. Tot Fred zijn biertje op had, meteen rechtstond en zei dat hij weer verder wou, zonder Celine nog een blik te gunnen.
Ik nam afscheid van Celine die tot de allerlaatste seconde bleef volharden in de boosheid. Terwijl we verder stapten, voelde ik terstond hoe de leuke, zelfs uitgelaten sfeer tussen Fred en mij grotendeels verdampt was. Fred maakte me ook meteen duidelijk dat hij met die ongemanierde vrouw nooit meer wenste geconfronteerd te worden. Bovendien beschuldigde hij mij van nalatigheid. Waarom had ik haar niet op haar nummer gezet? Ik had het toch maar mooi laten gebeuren. En het ergste was dat hij gelijk had. Over de hele lijn. Want normaal kom ik altijd voor iemand op als die ten onrechte te kakken wordt gezet. Helaas waren de Kriek en de warmte me naar het hoofd gestegen en de gevolgen daarvan waren desastreus. Ik drukte mijn spijt uit tegenover Fred maar voelde dat het allemaal niets meer uitmaakte. Onnodig te zeggen dat ons uitstapje in mineur eindigde. Dit ondanks de lekkere paella die we later in een sfeervol Spaans restaurant nuttigden en waarvoor Fred gereserveerd en betaald had. Tussen Fred en mij kwam het daarna nooit meer goed en amper drie maanden later stierf onze relatie een stille dood. Met Celine vermeed ik sindsdien elk contact.
Begin dit jaar was ik foto’s aan het ordenen. Ik kreeg daarbij kort na elkaar enkele foto’s van Fred onder ogen plus een groepsfoto waar Celine en haar ex André nog samen opstonden. En plots ging me zowaar een licht op. Ik bekeek de twee mannen en zag voor het eerst hoezeer ze wel op elkaar leken. Fred en André waren allebei niet zo groot maar wel stevig gebouwd. Ze gingen allebei klassiek gekleed, hadden allebei donker haar en waren verzorgd en gladgeschoren. Ik wist dat ze allebei Libra’s waren en kunstzinnig. Zowel Fred als André hadden voor een wetenschappelijke opleiding gekozen. Ik zag bij het bekijken van de foto’s, hetgeen Celine die nog steeds van André hield wat helaas niet wederkerig was, direct had gezien. En dat was, dat er tegenover haar een soort kopie zat van haar geliefde maar voortaan onbereikbare André. Die realiteit moet haar verdriet, pijn en verlangen dusdanig getriggerd hebben, dat ze haar fatsoen verloor en tijdelijk door het lint ging. Ik begreep haar toen wel. Maar gedane zaken nemen geen keer. En daarom stopte ik de bewuste foto’s samen in een omslag om die later nog eens beter te bekijken. Want misschien had ik zelfs nog meer over het hoofd gezien…
