Mensen stellen soms een relatievraag die ik dan naar best vermogen probeer te beantwoorden op deze blog. Zo werd er onlangs een vraag gepost die wellicht meer mensen bezig houdt. De vraag luidt als volgt: “Links en rechts hoor ik dat je maar beter wat moeilijk kan doen als je een relatie start. Je moet ‘hard to get’ zijn. Is dat zo? Ik vind het eerder getuigen van emotionele onvolwassenheid, spelletjes spelen en de ander aan het lijntje houden via het veinzen van onverschilligheid. Hoe moet het nu eigenlijk?” Tot zover de toch wat moeilijke vraag. Want zoals zoveel anderen bekijk ik “playing hard to get” als een controversieel gegeven. Als een spelletje. Eentje dat me in eerste instantie niet aantrekt. Omdat ik het soort mens ben dat op tijd en stond wel van spelletjes houdt, maar niet als er gevoelens of geld mee gemoeid zijn. En “hard to get spelen”, situeert zich nu eenmaal grotendeels in de gevoelssfeer. Veronderstellen we toch. Want de realiteit is anders.
Blijkbaar hoort dit helemaal bij het verleidingsspel. En wordt dit, onder andere, duidelijk gemaakt aan de hand van volgend voorbeeld dat volledig uit het leven gegrepen is.
Ik bekeek vorige week één van die schier onovertrefbare BBC natuurdocumentaires. Het ging over een mannelijk insect met immense schaarkaken dat een wijfje tot paren wou verleiden. En daar zaten ze dan, samen op een hoge, droge tak. Een eind van mekaar af, dat spreekt. Het vrouwtje speelde prachtig ‘hard to get’, en bleef hem volhardend negeren. Godzijdank kon hij haar imponeren via het uitschakelen van een achttal rivalen. Dat deed hij door zijn aanstormende mededingers één na één van de hoge tak naar beneden te kieperen. Uiteindelijk werd hij beloond voor zoveel moed en uithoudingsvermogen want het vrouwtje liet zich tenslotte gedwee door het mannetje bestijgen.
Deze eenvoudige realiteit, staaft de stelling dat mannen en vrouwen middels de “hard to get” techniek, enkel hun oerinstincten volgen. Daarbij worden ze – geheel onbewust – handig gemanipuleerd door Moeder Natuur die eeuwig gefocust blijft op voorplanting. Op nieuw leven. Terwijl vrouwen wachten op de ware, dienen mannen het beste van zichzelf te geven om de vrouw van hun dromen binnen te doen. Helemaal conform het gedrag van de eicel en zaadcel, jawel. De eicel neemt geen initiatief. Ze wacht gewoon tot er plots een lawine zaadcellen haar kant uit komt gedenderd. Elk van de 100 (tot zelfs 200) miljoen spermatozoïden die bij een ejaculatie vrijkomen, doet zijn uiterste best om zo snel mogelijk bij de eicel te raken. Velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren. Zoals altijd in het leven. Want enkel de koploper wordt toegelaten tot de eicel en kan aldus zijn genen doorgeven. Zijn er twee, drie of (veel) meer spermacellen die haar tegelijk bereiken, dan kiest de eicel automatisch voor degene met het beste genenpakket.
Als je dit even laat bezinken, begrijp je meteen waarom “‘hard to get” spelen zo vaak gebruikt wordt in de romantische sfeer. En waarom dit eigenlijk het voorrecht van de vrouw is. Verwarrend wordt het pas wanneer vrouwen mannen actief gaan najagen. Of wanneer mannen, die eigenlijk actief horen te zijn, zich passief opstellen. Ik ken vrouwen die zeggen: ‘Ik moet en zal hem hebben en daarvoor is geen moeite me teveel’. En ik hoor mannen soms beweren:‘Ik? Ach, ik doe niks en laat de dames gewoon tot mij komen’. Waarmee beiden eigenlijk ingaan tegen hun diepste natuur. Maar…als zo’n vrouw en zo’n man elkaar vinden, kunnen ze alsnog gelukkig worden. Want een vrouw met een mannelijke twist en een man met een vrouwelijke, kunnen de gezamenlijke energiebalans best in evenwicht brengen en houden. Tot grote tevredenheid van allebei.
