Heel wat overspelige mensen worstelen vroeg of laat met de vraag: moet ik mijn ontrouw/overspel nu (of alsnog) opbiechten aan mijn partner of net niet? Want, “wat niet weet, niet deert”, weet je wel?
De Leuvense psycholoog en relatiespecialist Alfons Vansteenwegen beweert dat steeds meer mensen vandaag vreemd gaan. Volgens andere bronnen zouden 80% van de mensen met een vaste band op één of ander tijdstip in hun leven wel een keer vreemd gaan. Wat men ook beweert: exacte cijfers betreffende overspel zullen uiteraard nooit ofte nimmer bekend raken. Eén ding is zeker: onderzoek wees alweer uit dat 60% van de partners van overspelige mannen en vrouwen, bereid waren de relatie een tweede leven te gunnen. Dat kan, onder andere, middels (relatie)therapie of door het geschokt vertrouwen langzaam te herstellen. Heel langzaam. Een dergelijke zaak vereist immers altijd tijd. Veel tijd. Van die 60% stranden natuurlijk en uiteindelijk, nog aardig wat huwelijken of relaties. Want in tegenstelling tot wat beweerd wordt, heelt de tijd helaas niet alle wonden. Omdat er mensen zijn die er, waar het relaties betreft, bepaalde waarden op na houden.
Zo herinner ik me nog haarscherp dat klasgenootje uit de lagere school, dat ik altijd van een afstand was blijven volgen. Ze was slim, blond, mooi en ietwat mysterieus, zeg maar. Want ze sprak weinig en leek steevast door en over je heen te kijken als was je onzichtbaar. Ze groeide uit tot een lange, knappe, slanke en altijd modieus en perfect geklede ijskoningin. Tot een vrouw met klasse, weet je wel. Mannen keken haar onveranderd na, terwijl zij hen niet eens leek op te merken. Toen ze achttien was, koos ze voor een hogere opleiding. In datzelfde jaar mocht ze van haar strenge ouders voor het eerst naar een dansavond. Toen ze de feestruimte binnen schreed, sloeg gelijk de bliksem in bij een zes jaar oudere jongeman. En ik weet waarover ik spreek want ik was erbij die avond en hield het hele zaakje nauwlettend in het oog. Hij stapte op haar toe en probeerde aldoor met haar te dansen en te praten. Dat eerste lukte hem uiteraard beter dan het tweede. En toch wist hij haar uiteindelijk in te palmen. En het dient gezegd: hij was niet zomaar een kerel die haar effe snel wou binnendoen. Nee hoor, deze man meende het. Hij was lang, slank en donker en ging even perfect en duur gekleed als zijn geliefde. Daarnaast bleek hij charmant en galant, had hij een academische graad en keek hij aan tegen een mooie wetenschappelijke carrière.
Tijdens de verloving verwende hij haar schandalig. Met juwelen, bloemen, kleren, etentjes en citytrips. Na het huwelijk verwende hij zijn prachtige bruid onvermoeibaar verder met alles waar ze maar van dromen kon. Ze kregen een kind, een villa en een rashond. Zij bleef aan de slag als fiscalist, terwijl hij steil carrière maakte in de wetenschappelijke sector. En zo kabbelde hun leven comfortabel verder. Tot er een kink in de kabel kwam. Want na eenentwintig jaar bekende hij haar dat hij haar had bedrogen met één van de secretaresses. De affaire was begonnen op het moment dat het zoontje van de secretaresse ernstig ziek werd en haar man de benen nam omdat hij de ellende niet aankon. Toen ze depressief dreigde te worden, troostte de man van de ijskoningin zijn secretaresse het bed in tot ze de toestand weer wat onder controle had. De affaire eindigde toen haar zoontje onverwacht aan de beterhand raakte. Waarna ook haar man terug kwam gekropen met de vraag: wil je me alsjeblief nog een kans geven?
De secretaresse antwoordde zonder aarzelen ja, gezien ze nog altijd hield van haar man. Mijn ex-klasgenote echter zei ferm nee toen haar man zijn buitenechtelijk avontuur eerlijk opbiechtte en haar om vergeving vroeg. Nog diezelfde dag dwong ze hem zijn koffers te pakken en uit haar leven te verdwijnen. Vanaf dat ogenblik zette ze haar comfortabel leven gewoon verder in haar dooie eentje. En dat doet ze nog steeds. Hoe het hem verder is vergaan, is me niet bekend.
