Schandalig!

Ze was een kleine, dappere en doodbrave vrouw die al tientallen jaren zowat dagelijks voorbij mijn huis stapte. En stappen deed ze kaarsrecht, gezwind en met vaste tred. Ze behoorde duidelijk tot een uitstervend ras. We waren nooit aan de praat geraakt, maar via via had ik intussen wel al één en ander over haar vernomen. Het viel me op dat ze er de laatste tijd fel vermagerd en verouderd bijliep. En zelfs een wandelstok gebruikte.

Op een dag raakten we toevallig toch in gesprek bij de ingang van de Lunch Garden naast Carrefour. Het verwonderde me haar daar aan te treffen want ze leek absoluut geen tearoom type. Wat ik haar ter plekke vertelde. Waarna ik dadelijk vernam dat ze er 83 was en al haar boodschappen te voet deed. Al haar hele leven lang, want fietsen had ze nooit gedurfd en dus nooit gedaan. Zij en haar man hadden evenmin ooit een auto gehad. Haar zoon leverde de zwaardere zaken de laatste jaren godzijdank aan met de wagen.
“Maar het wordt altijd maar moeilijker voor mij”, voegde ze eraan toe, “want mijn knieën en onderbenen beginnen meer en meer pijn te doen. Dus moet ik, nadat ik mijn boodschappen heb gedaan, eerst een tijdje rusten bij een koffie, vooraleer ik weer naar huis kan.”
Begrijpelijk, waarna ik vroeg:
“Hoe gaat het met je man?”
Het halve dorp wist immers dat hij al twee jaar lang thuis te bed lag.
“Eerst opgenomen in de kliniek, en nu in een R.V.T.”, zei ze.
“Gelukkig hebben we er hier in één in ons eigen dorp”, antwoordde ik, waarop ze meteen een bittere trek om de mond kreeg.

“Zwijg me daarvan”, begon ze, ”ik heb het al verschillende keren gevraagd, maar er is in de home in ons dorp geen plaats voor mijn man. Omdat er zogezegd meer dan driehonderd mensen op de wachtlijst staan. Driehonderd alstublieft. En dan moet ge weten dat mijn man dertien jaar lang vrijwilligerswerk deed, ja, hier in de home. Hij stond ook altijd klaar ingeval van nood. Altijd. Niets was hem ooit teveel. Ik heb dat ook gezegd in het tehuis, maar ze deden alsof ze me niet hoorden. Schandalig is dat, schandalig!”
“Maar twee jaar geleden is hier iemand uit het dorp weduwnaar geworden, waarna het bergaf ging met hem. Zo’n dikke nek met geld die altijd optrok met de katholieke kliek, kent ge dat? Binnen de kortste keren zat hij binnen in het bejaardenhuis. Ik kwam hem dagelijks tegen tijdens zijn wandeling.”
“Vriendjespolitiek dus”, besloot ik.
“Zoete broodjes bakken met de pastoor, de nonnen en hun aanhang.”
Ze knikte vol spijtige overtuiging en zei: “Dat is het en niets anders”.
“En nu moet ik vijf keer per week twintig kilometer ver rijden met de bus en de tram naar het R.V.T. waar mijn man verzorgd wordt. Ik ben al mijn namiddagen kwijt en wordt er moe van. Zo verschrikkelijk moe. Schandalig is het”, zei ze fel, “schandalig!”

Ik kon haar geen ongelijk geven. Na dertien jaar vrijwilliger te zijn geweest in een home van de katholieke zuil, werd iemand zomaar opzij geschoven als puntje bij paaltje kwam. En dan te weten dat anderen die een voetje voor hadden, er binnen raakten in een mum van tijd! Wachtlijst of geen wachtlijst. Het zal je maar overkomen en inderdaad, dit is schandalig. Meer zelfs dan schandalig. Maar helaas ook vaak de normale gang van zaken. In de katholieke en in alle andere zuilen. Overal ter wereld.